අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ වාමාංශික අවිනිෂ්චිතය

 පාර- පශ්චාත් යටත් විජිත ලංකාවේ ඉපදුන පුරවැසියෙක් වශයෙන් මම ඡන්දය භාවිත කර ඇත්තේ එක් වරක් පමණි. ඒ ප්‍රේමදාස යුගයේ මර්ධනකාරී භීෂණයෙන් පසුව රටේ ඇති විය යුතු යැයි විශ්වාස කළ නිදහස හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිණිසය. විශාල මර්ධනයකින් පසුව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නැවත මරණයෙන් නැගිට දේශපාලනයේ නෛතිකභාවය ලබා ගැනීම පිණිස 1994 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වුණ අවස්ථාවය. නිහාල් ගලප්පත්ති ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා ලෙස මල් බඳුන ලංඡනයෙන් තරඟ කිරීමට ඉදිරිපත් වී පසුව ජාතිය ගලවා ගැනීමේ පෙරමුණේ සහාය ද පොදු පෙරමුණු අපේක්ෂ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරණායක කුමාරණතුංගට ලාබා දීමට තීන්දු වූ අවස්ථාවය. එම තීරණය එදා පැවැති දේශපාලන තත්ත්වයට හා නිදහසේ අවශ්‍යතාවයට අනුව වැරදි තීන්දුවක් ලෙස නොසැලකූ ජනයා පොදු පෙරමුණට ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නට වූයේ එදා පැවැති දේශපාලනික තත්ත්වයෙන් ගැලවීමයට.   

ඉන් පසුව මගේ ඡන්දය කිසිවකුටත් නොලැබුනු අතර ලංකාවේ පවතින නියෝජන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව පැවැතියේ ද පවතින්නේ ද අවිශ්වාසයකි. මේ නිසා මෙරටේ දේශපාලන ක්‍රමය නව මාවතකට පැමිණිය යුතුය, නිර්මාණය කළ යුතුය යන විශ්වාසය එදත් අදත් එලෙසම පවතී.මහින්ද රාජපක්ෂගේ පළමු ජනාධිපතිවරණය වූ 2005 මැතිවරණයට පළ කළ විරෝධයේ සංකේතයක් ලෙස එදා අප විසින් හැකි ආකාරයට කොළඹ නගරයේ පෝසටර් ඇලවූයේ  කිසිවකුටත් ඡන්දය නොදෙන ලෙසයි. මෙම තිරණය එකල පැවැති වාතාවරණය හා දේශපාලන ආස්ථානයන් සසඳමින් යම් අයෙකුට කීමට හැකි වන්නේ  එම තීරණය එල්ටීටී අවශ්‍යතාවක් ඉටුකළා යන්න ය. මන්ද එම මැතිවරණයේ දී එල්ටීටීයේ ආස්ථානය වූයේ ද එයමය. අනෙක් අතට එය ස්වයං වින්දනයකි. ඉන් අනතුරුව මහින්ද- ෆොන්සේකා ජනාධිපතිවරණයේ දී ද මේ කිසිවකුට කිසිම සහයෝගයක් කිසිම ලෙසකින් ලාබා දීමට වචනයක් හෝ නොයොද වන්නට වගබලා ගන්නට වූයෙමි. නමුත් අවිඥාණිකව මහින්ද පරාජය වන්නේ නම් හොඳය යන ප්‍රාර්ථනාව පැවැතිණි. එහෙත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙම අවස්ථා දෙකේ දීම පෙනී සිටියේ ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවයේ ය. එනම් මහින්ද බලයට ගෙන ඒමට ප්‍රබල ලෙස දායකවීම හා සරත් ෆොන්සේකාව පොදු අපේක්ෂකයා කරමින් මහින්දට විරුද්ධව සටනේ ප්‍රධාන කසකාරයෙකු වීමය.  

දැන් නැවතත් ජනාධිපතිවරණයක් ඇත. ඡන්දය භාවිත නොකළ ද, ගත යුතු තීරණය කුමක් දැයි යන තීරණයට ඉහත අනුගමනය කළ ක්‍රියාමාර්ග මෙහිදී නිවැරදි ද යන්න සිතන්නට සිදුව ඇත. එනම් ඡන්දය වර්ජනය කිරීම හෝ මහින්දගේ ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා වන මෛත්‍රීපාලට සහයෝගය නොදීම කළ යුතුද යන්න ය. වාමාංශික දේශපාලනය හා ඒ මතවාදයේ මූලධාර්මික අර්ථයෙන් කල්පනා කරන්නේ නම්  පොදු අපේක්ෂක ජනාධිපති බලවේගය ද ඊට පිළිතුරක් නැත යන නිගමනයට බැසිය හැකිය. එයට සාධාරණ තර්කයන් ලෙස පෙනෙන්නට ඇත්තේ පොදු විපක්ෂය නියෝජනය කරන පාර්ශව සංයුතිය ශුද්ධ සංයුතියක් නොවන නිසාය. එසේම වම නියෝජනය කරන වමේ කණ්ඩායම්වලින් ද මෙම ඒකාධිපති රාජ්‍යය පරාජය කිරීමට  පිළිතුරක් නැත. එහෙත් දේශපාලනික වෙනසක් ඉතා බරපතල ලෙස අවශ්‍ය මොහොතක කළ යුත්තේ කුමක්ද හා කළ යුතු වන්නේ කුමක් ද යන්න උභතෝකෝටිකයක් වුවද ඒ සඳහා තුන්වැනි පිළිතුරක් විකල්ප පාර්ශවයෙන් තිබිය යුතුය යන අදහස පැන නගී. අනෙක් අතට පක්ෂ දේශපාලනයෙන් තොරව සිවිල් සමාජ අර්ථයෙන් ගත් විට විකල්ප අවකාශයක් මහින්ද පරාජය කිරීම තුල ඇත.

ගලේ කෙටූ සෙල් ලිපි පරිදි වාමාංශික අනන්‍යතාව හා ඒ තුලින් සහතික වන පැවැත්ම මත පදනම් ලෝක දැක්මට අනුව ගත හැකි තීරණයන් වන්නේ වමේ පොදු අපේක්ෂකයාට හෝ අනෙක් වාමාංශික අපේක්ෂකයන්ට සහයෝගය දීමය. නැතිනම්   නිහඬ පිළිවෙතත් අනුගමනය කිරීමය. නමුත්  දේශපාලනයේ දයලෙක්තිකය  අධිනිෂ්චිත වන්නේ පැරණි ආකාරයට නොවන නිසා,  මෙම අධිනිෂ්චිතයෙන් ගැලවිය නොහැකිය. මේ අනුව වාමාංශික අර්ථයෙන් වමේ නියෝජිතයෙකුට සහාය පල කිරීම හෝ නිහඬව සිටීම මගින් අනාගතයේ දී ශුද්ධවන්තයෙකු විය හැකිය. එහෙත් සමාජය වෙනස් වීමේ සමභාවිතාව අවමය. එය පුද්ගලවාදී හා අනන්‍යතා දේශපාලනයෙන් තම තමන්ට සාධාරණීයකරණය කර ගතහැකි වුවත් අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයට අනුව නිවැරදි ද නැතිනම් තිබෙන නිර්මාණාත්මක විකල්ය කුමක් දැයි කල්පනා කළ යුතුය.

නිර්මාණාත්මක විකල්ය යනු කුමක් ද

නිර්මාණාත්මක විකල්පය යන්න  “ ඇත- නැත ප්‍රවාදයෙන් හා ප්‍රතිවාදයෙන් බිහිවන පිළිතුර වන සහවාදයයි. මෙම ප්‍රවාදය සූත්‍රගත කරන්නේ නම් පහත ආකාරයට ද පැවැසිය හැකිය.

ඇත + නැත =  නැත

ගණිතයට අනුව (+ ) + (-) = -  (ධන + රින = රින)

නිර්මාණාත්මක විකල්පයට අනුව, ඇත + නැත = ඇත (අවකාශය)

මෙය වනාහී අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයයි. පැවතුණු යුද්ධයත්, යුද්ධයෙන් පසුව පවතින දේශපාලනය හා එහි සංස්කෘතියත් විසින් ලාංකාවේ දේශපාලනය කරන අයටත්, හිතන අයටත් උනන්දුවන අයටත් ඡන්ද දායකයාටත් අභාග්‍ය සම්පන්න කාලයක් උදාකර දී ඇති යුගය වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලයයි. මෙම කාලය වනාහී ප්‍රතිවිරෝධතා නන්නත්තාර කරන කාලයයි. එනම් නන්නත්තාර දයලෙක්තිකයයි. නන්නත්තාර දයලෙක්තිකය භෞතික දයලෙක්තිකයක් කර ගැනීමේ අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකය බිහි වී ඇත්තේ ද මහින්ද පරාජය කිරීමේ දිශාව වෙතට මිස වෙනත් අපේක්ෂාවන් දෙසට නොවන බව මගේ වැටහීමයි. රාජපක්ෂව පරාජය කරමින් නිර්මාණාත්මක විකල්පය ගොඩනැගීමේ අවකාශය ඇත්තේ පවුල්වාදී මකරාගෙන් ගැලවීමෙන් පසුවය. උනුත් එකයි මුනුත් එකයි යන වැකිය වියුක්ත සංකල්පයක් වන අතර ලංකාවේ දේශපාලන යථාර්ථය සංයුක්ත කාරණාවක්ය. විනාශකාරී යුද්ධයකින් පසුව සාමය, නිදහස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා සමෘධිය ඇතැයි පවසමින් ගෙන යන සෘජු වක්‍ර හා ව්‍යුහාත්මක මර්ධනය විසින්  සමාජය තුල ඉදිරිගාමී ප්‍රතිවිරෝදතාවන් හා වෙනස්කම් ඇතිවන්නට ඉඩ සැලසෙන්නේ නැති බවට ඇති නිදසුන් ඕන තරම්ය. කම්කරු අරගලවලදී රොෂේන් චානක ඝාතනය, ධීවර අරගයේ දී, ඇන්තනී ඝාතනය, ජල ප්‍රශ්නයේ දී රතුපස්වල ඝාතනය මෙන්ම සිරකරුවන්ගේ ප්‍රශ්නයකදී වැලිකඩ සිදුකළ ඝාතනද ශිෂ්‍ය අරගල ම්ලේච්ඡ ලෙස මර්ධනය කිරීම ඇතුලු සටන්කමී අරගල සඳහා කරනු ලබන මර්ධනයෙන් කියා සිටින්නේ සමාජ දයලෙක්තිකයකට ඉඩක් නැති බවය. එම චප්ප කිරීම් තුලින් කරනු ලබන්නේ මුලුමනින් හිඬකරවීමය. ජන අරගල මර්ධනය පමණක් නොව මිනිස් සමාජයක් ලෙස ශිෂ්ටසම්පන්නව ජීවත් වීමේ ජීවන විලාසිතාවන් වකුටු කර දමමින් ඔවුන්ගේ ක්‍රමයට සමාජයේ හර පද්ධතීන් විපරිවර්තනය කිරීම රාජපක්ෂ පාලනයේ ඇති භයානකම කාලකණ්කිභාවය නිසා රාජක්ෂ නැවතත් බලයට පැමිණීමේන් පසුව ලංකාවේ අරගලය කළ හැකි යැයි සිතන්නේ නම් එය ද මහා වැරදීමකි. ඔහුගේ තුන්වැනි වර පැමීණීම යනු වෙනත් මතයකට ඉඩ නොතැබීමය. යහපාලනය කරවනු ලබන්නෙ ගෝඨාභය මෑතක දී කී ආකරයට හමුදාව පොලීසිය විසිනි. එය අවබෝධ වන විට තවත් වසර ගණනක් මහලු වී දේශපාලනය ද මහළු වනු ඇත.

අනෙක් අතට විෂය මූලික හා මනෝ මූලික තත්ත්වයන්ට අනුව බල දේශපාලනයට හා ජනතා අභිලාෂයන්ට අනුව බැටිස්ටාව පරාජය කොට කියුබාවේ විප්ලවය කළ කස්ත්‍රෝ කෙනෙකුවත්, සාර් ආණ්ඩුවට එරෙහිව රුසියානු විප්ලවයට නායකත්වය දුන් ලෙනින් කෙනෙක් වත් ලංකාවේ නැත. එවැනි ජන පෙළගැස්මක්වත් නැත. එයට සරිලණ අනාගත හැඩයක සංඥාවන් ද ඇති වේ යැයි බලා පොරොත්තු විය හැකි පරිදි වමේ දේශපාලනය සිය නැඹුරුව පෙන්නුම් කරන්නේ ද නැත. එහෙත් බැටිස්ටා මාදිලියේ වියරු පාලකයෙක් ඇත. ඔහු කඳ පණුවෙක් මෙන් රට කමින් වැඩෙන්නේය. නමුදු ඔහුගේ බලයට අභියෝග කළ හැකි වාමාංශික බලවේග ද නැත. ඔහුගේ බලය වෙනස් කිරීමේ නව විකල්ප ක්‍රමයන් හා ජනතාවගේ එවැනි අභිලාෂයන් දැකිය නොහැකිය. එහෙත් ඉතා කෙටි කලක් තුල බලවේගයක් ලෙස පැමිණි පොදු අපේක්ෂක වැඩපිළිවෙල විසින් නම් කළ ජනාධිපති අපේක්ෂක මෛත්‍රීපාල සිරිසෙන හා පොදු විපක්ෂයේ වැඩපිළිවෙලට ජනතාවගේ ආකර්ෂණයක් ඇති වී ඇත. ඡන්ද බලය මත පිහිටමින් ඒකාධිපති පාලනයට අභියෝග කළ හැකි ජන පෙළ ගැස්මක් ගොඩ නගමින් ගොඩ නැගී ඇති විපක්ෂ සංවිධානය විසින් දේශපාලනික ස්වසනය සඳහා අවස්ථාවක් ලබා දී ඇත. ගොඩ නැගෙන සංධානය ශුද්ධ සංධානයක් ද නොවුවත් එය පැරණි මාදිලිය නොවන්නේය. එය පසුගිය මැතිවරණයෙන් ෆොන්සේකා ජනාධිපති වීමට තිබුණු අවකාශය වැනි තත්ත්වයක් ද නොවන්නේය. එසේම එය ආඬි හත්දෙනාගේ කැඳ හැලියක් ද නොවන්නේ මෙම අවකාශය දේශපාලනය පිරි පහදු කර ගැනීමට ප්‍රතිසංස්කරණීය අවකාශයක් ඇති බැවිනි.

ප්‍රතිසංස්කරණය

මාක්ස්වාදී දේශපාලනයට අනුව ප්‍රතිසංස්කරණය යන්න ක්‍රමය (ධනේෂවර) පවත්වා ගැනීමට උදව් කරන්නකි. එය විප්ලවීය දේශපාලනයට පටහැනිය. එහි ඇති සත්‍යතාව වලංගු වන්නේ පවත්නා දේශපාලන අවකාශයේ ස්වභාවය අනුව මිස, සදා නිමකළ න්‍යායක් ලෙස නොවන බවට නිදර්ශන වාමාංශික ඉතිහාසයන් තුලින් ද ප්‍රකට කරති. අනෙක් අතට සමාජ පරිණාමය හා සමාජ දයලෙක්තිකය ගමන් ගන්නා අකාරය වටහා ගත යුතු ඓතිහාසික මං සළකුණු ලංකා ඉතිහාසයේ යම් යම් පරිඡ්චේද තුලින් ද පෙන්නුම් කරනු ලබයි. එය සංයුක්ත ලෙස වටහා ගැනීමට ලංකාවේ වාරි ශිෂ්ටාචාරය වෙතට හැරුණු විට පෙන්නුම් කරන ප්‍රධාන භෞතික සාධකය වන්නේ වාරි කර්මාන්තය නිර්මාණය කළ රජවරුන්, රාජ්‍ය පාලනයන්, හා එම කර්මාන්තය ප්‍රතිසංස්කරණය කළ රජවරුන්ය. සෑම පාලකයෙකුට, සෑම පාලන කාලයකටම වැව් බැඳි රජුන් වීමට නො හැකි වූ අතර සමහරුන් වැව් ප්‍රතිසංස්කරණය කළ වුන්ය. එය ඔවුන් සඳහා ඉතිහාසය විසින් ලාබාදුන් යථාරථය මිසක බලෙන් සිදු කළ හැකි කාර්යයක් නොවීය. එසේම රාජධානි රජරටින් පොළොන්නරුවටත් ඉන් අනතුරුව නිරිත දිගටත් විතැන් වූයේ ද බලහත්කාරය විසින් නොව ඇති කළ සමාජ දේශපාලන හේතු නිසාය. මෙම චක්‍රය ඊනියා නිදහසින් පසු ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසය හා සංසඳනයේ දී ද පෙන්නුම් කරන්නේ එවැන්නකි. ලෝක ඉතිහාසයට ගිය ද හැම කාලයක්ම එකම ඉතිහාසයක් නොතිබිණි. අඳුරු යුග පැවැතියේ ප්‍රතිසංස්කරණයන් මුල්කර ගනිමින්ය. ගැබ් ගැනීමක් නැතිව විලි රුදාවෙන් කෑ ගැසූ පමණින් දරු ප්‍රසූතියක් වන්නේ ද නැත. ගැබ් ගත්ත ද අඩු කාලයෙන් ප්‍රසූත වන්නේ ද නැත. සමාජවාදී අර්ථයෙන් ලංකාව තුල ද ඉන් පිටතද සමාජ දීශාව ඒ වෙතට හැරී නැති බව පිළිගත යුතු යථාර්ථයක් වන්නේ සේම සමාජයට යුක්තිය සාධාරණත්වය හා සමානත්වය සාපේක්ෂකව දියුණු ධනේෂ්වර පාලන ක්‍රමයන්ගෙන් ලැබුණ ද ගෝත්‍රික ම්ලේච්ඡයන්ගේ කිසිසේත් නොලැබෙන බව ඊටත් වඩා යථාර්ථයකි. එහෙත් එවැනි  ශුද්ධ වූ මගකට අවතීර්ණය වීමේ සිහින සඳහා ද මෙම ධනේෂවර නිදහස හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කුසගින්න මෙන්ම වැදගත්ය. එනිසා මහින්ද පරාජය කිරීම යනු එක් අතකින් නිදහස සඳහා අරගලයක් වන අතර අනෙක් අතට ශිෂ්ටත්වය සඳහා ද වන අරගලයකි.මේ නිසා අද ඇති වී ඇති චලනය යනු බලහත්කාරයක් නොව බලහත්කාරී බල උන්මාදයකට එරෙහිව පැන නැගී ඇති සමාජ දේශපාලනික උවමනාවකි.

මෙවැනි තත්වයක් යටතේ වුව ද වාමාංශික දේශපාලනයට ඉන් ඉවත්ව දේශපාලනය කළ හැකිය. ඒ සඳහා ප්‍රජාතන්ත්‍රීය අයිතිය ද ඇත. එහෙත් මෙම ප්‍රධාන දහරාවෙන් ඉවත්ව කරන දේශපාලනයේ අභිමතාර්ථය කුමක් ද යන ගැටලුවට ඇති පිළිතුරු කුමක් දැයි අවබෝධ කර ගත යුතුය. මගේ වැටහීමට අනුව නම්, එහි ප්‍රධාන අභිප්‍රාය වන්නේ අනාගතය පිළිබඳව ඇති උපන්‍යාසයයි.

එනම් “අනාගතයේ දී අපි බලයට පැමිණීමට නම් ක්‍රියා කළ යුත්තේ මෙලෙස ය,, යන්නය.

වමේ ආස්ථානයෙන් මාක්ස්වාදයට අනුව එය නිවැරදි ද. පක්ෂයක ප්‍රතිපත්ති හා බහුතර තීරණයන්ට අනුව එය නිවැරදිද යන්න තර්ක හා න්‍යායට වඩා භාවිතාව වෙත හැරී බැලිය යුතුය. අනෙක් අතට දේශපාලනය යනු ජනයාගෙන් වියුක්ත ක්‍රියාවලියක් නොවන බැවින් වම හමුවේ ඇති අභියෝගය වන්නේ පාට පක්ෂවලට බෙදී ඇති ජනයාගේ සහාය දිනා ගැනීමය. එය වියුක්තව සිටීමෙන් නොලැබෙන අතරම පාලකයන් බෙදා දක්වන ආකාරයට ජනතාවද එයට ගාල් කිරීමෙන් ජය ගත නොහැකිය. කෝටි දෙකක පමණ ජනගහනයෙන් සියයට අසූවක අනූවක පීඩිත ජනයාගේ පාලනයක් සඳහා වෙහෙසෙන්නට මෙම ජනයා දිනාගත හැකි වන්නේ කෙසේ ද, මතවාදය හා දැනුම තුලින් ජන විඥ්ඥාණය වෙනස් කිරීම අරමුණු කරගන්නේ නම්, මෙවර මැතිවරණයට වෙන්ව තරඟ වැදීමෙන් එය කළ හැකි වේද නැතිනම් එක්ව තරඟ කිරීමෙන් සිය අනන්‍යතාව මත පිහිටා ලැබී ඇති අවකාශයත්, ඇති වී ඇති අධිනිෂ්චිත මොහොත යන දෙක තුලින් ඉදිරියට ගමන් කිරීම දේශපාලනිකව ඇති සමාජ වාසිය කුමක් දැයි සිතිය යුතුය.

වාමාංශික ආස්ථානයේ සිට මාක්ස්වාදය යන්න කුමක්දැයි යන පැනයට ඇති පිළිතුර වන්නේ මාක්ස්වාදය යනු ඓතිහාසික භෞතිකවාදයයි. එනම් දයලෙක්තික භෞතිකවාදයයි. එය වනාහී මනෝරාජික කතන්දරයක් නොව පවත්නා තත්වයත් ඓතිහාසික තත්ත්වයන් ද අනුව සමාජයේ ඇති වන චලනය තේරුම් ගැනීමයි. සමාජ දයලෙක්තිකයේ පෙරටුගාමී පදනම් වන්නේ වියුක්ත තත්ත්වයන් තුල නොවන අතර එයට පාට පක්ෂ හා පුද්ගලයින් බලපානු ලබන්නේ මහා ආඛ්‍යානවල දෘෂ්ටිවාදයන් අනුවය. පීඩිතයන්ගේ නිදහස උදෙසා වන සටනක් වමට ඇත්නම් එම පීඩිතයන් දිනාගැනීම හා විඥ්ඥාතගත කිරීමට නිල් කොළ වර්ණයෙන් බෙදා දැක්විය නොහැකි අතර එහි ඓන්ද්‍රීය සහභාගී කරුවන් වීමෙන් පමණක් අනාගතයේ අරගලය මුවහත් කරගත හැකිය. වාමාංශික නොවුන ද ජාතික දේශපාලනයේ නාඩිය අල්ලා ගත බල සම්බන්න කුඩා දේශපාලන ප්‍රවාහය බවට ජාතික හෙළ උරුමයට හැකියාව ඇති වී ඇත්තේ චම්පික- රතන දේශපාලනික වශයෙන් මහාමොළ කරුවන් වීමෙනි. පොදු වික්ෂය ජයගත්තේ උවද පරාජය වූයේ වුවද අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ වාසිය අත්පත්වන්නේ ඔවුන්ට වන අතර ජාතික වශයෙන් ඒ හා සමාන ප්‍රවණතාවක් ඇති ජවිපය ද ඇත්තේ චම්පික- රතන අනාගතයේ පිටු පිසිනි.

එම නිසා මෙම ලිපියේ ප්‍රධාන අවධානය යොමු කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ පොදු විපක්ෂයේ එක් පාර්ශවකරුවකු වන ජාතික හෙළ උරුමය හා පොදු විපක්ෂයට එළියෙ සිටින අනෙක් බලවේග වන ජනතා විමුක්තිපෙරමුණ ,පොදු වම, ද්‍රවිඪ ජාතික සන්ධානය හා  එපිට බලවේග යන සියල්ල අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ පාර්ශව කරුවෝ වන්නේ කෙසේ ද යන්නය. ලිපියේ දීර්ඝත්වය සලකමින් පසුවට කල්තබමි.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්- Udaya R. Tennakoon

ජනාධිපතිවරණය- ඇත, නැත සහ ඇතනැත

“මේ යුගයේ දී දේශපාලනය යනු බොර තෙල්ය. පිරිපහදු කරමින් සුපරි ඉන්ධන තෝරා බේරා ගත යුතුය. දැන් අප සිටිනුයේ බොර තෙල් වලකය. උත්තර ඇති සහ නැති අයද කරනුයේ දේශපාලනය නම්,මේ බොර තෙල් වළෙන්ම තමන් අපේක්ෂා කරන ඉන්ධන සොයා ගත යුතුය. මන්ද ජනයා ඇත්තේ මෙම වළෙහිය.,,

එවැනි මොහොතක් තුල උණුසුම්ව දිගහැරෙන රාජපක්ෂව පරාජය කිරීමේ දේශපාලනික සිනාරියෝව පිළිබඳ අදහස කුමක් දැයි මම මගෙන් අසන කල මට උත්තර තුනක් ඇත. 

පළමු වැන්න ඇත, දෙවැන්න නැත. තුන්වැන්න ඇත නැත.  

මෙම ප්‍රවාද තුන විශ්ලේෂණය කර ගන්නේ නම්,   ඇත යන්න තේරුම් ගන්නේ කෙසේ ද?

උත්තරයක් ඇත- යන්නෙන් අදහස් වන්නේ රාජපක්ෂ පරාජය කිරීම සඳහා විපක්ෂයට විකල්ප බලයක් ඇත යන්නය.එම උත්තරය මගේ උත්තරය නොවුන ද දේශපාලනයේ දී, අනෙකා විසින් ලබාදෙන උත්තරය ද උත්තරයක් වන නිසාම එය මග හැරිය නොහැකිය.පෙළ ගැසී ඇති සාධක හා විභවයන් අනුව මෙම පොදු අපේක්ෂක පෙරමුණට රාජපක්ෂව පරාජය කිරීමේ ශක්‍යතාවක් ඇති බව පෙන්නුම් කරමින් ඇත. ඒ අනුව ලංකා දේශපාලන සිතියම කිසියම් විතැන්වීමකට ගමන් කරනු ඇත. එය කෙසේ සිදු වේද යන්න පිළිබඳ තක්සේරුවක් කළ නොහැකි උවත්, රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය හා වංචා කාරී දේශප්‍රෙමීත්වය ද, එක් පවුලක් හා අත්‍යන්ත සහකරුවන් විසින් බහුතර ප්‍රමාණයක් නහුතෙට කොල්ලකන හොරකම් මාදිලිය පැහැදිලි ලෙසම වෙනස් වනු ඇත. අධිරාජ්‍යවාදය පිළිබඳව හා බටහිර බිල්ලා පිළිබඳ ගොඩනංවා ඇති මිථ්‍යා මතික චංචනික චිත්‍රය යම් පමණකට වෙනස් වනු ඇත. තවත් බොහෝ දෑ සිදුවිය හැකිය. එබැවින් පොදු අපේක්ෂකයා ජයග්‍රහණය කළ හොත්, මෙතෙක් පැවැති සමාජයට වඩා වෙනස්, වෙනත් සමාජ ක්‍රමයකට නුදුරු දිනයක විතැන්වීම නොවැලැක්විය හැකිය.

එය මෙතෙක් පැවැති 1956, 1977, 1994, 2005 යන දේශපාලන වෙනස් කම් හා සැසඳීම ද කළ නොහැකි වනු අතර 2014 ද ඉතිහාසයට එකතු වනු ඇත්තේ වෙනස් වීමේ ආරම්භක ලක්ෂයක් සනිටුහන් කරමින්ය. මෙම විතැන්වීම විග්‍රහකර ගැනීමට ඉතිහාසේ මූලාශ හවුල් කර ගතහොත් හැම අතින්ම වඩාත් හොඳට ගැලපෙන සංසන්දනය හමුවන්නේ ලංකා ඉතිහාසයේ දහවැනි සියවසයේ දීය. එබැවින් ලංකා ඉතිහාසයේ පැරණි යුගයේ රජරට පාලනය අවසාන වීමට හේතු විග්‍රහකර ඇති අයුරු මෙම සිනාරියෝව තුල දී සිහිගන්වන බැවින්, අතීත  තත්තවයන්ගේ සමහර කොටස් වල සමාන බව පෙන්වීමට පහත කොටස උපුටා දක්වනු කැමැත්තෙමි.

... පස්වන මහින්ද රජු ආදී අතිදුර්වල අතිශය අකාර්‍යක්ෂම නරපතීන්  කිහිප දෙනෙකු පහළ වීම නිසා පරිපාලනය ද පිරිහී තිබුණේය. විදේශිකයන් කිහිප දෙනෙකු ඇතුළු  නිලධරයෝත් කුලීනයෝත් බල මදයෙන් උදන් වී හිතුවක්කාරකම් කළහ... මේ හේතු නිසා මේ යුගයේ සමහර රජවරු පොලොන්නරුවට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූහ. ඒ වනාහි ඔවුන්ට රාජ සාභාවේ බලපෑමෙන් නිදහස්ව සිටිය හැකි විමය..... අනුරාධපුරය ඔවුන් අතට වැටුනේ ඉදී තිබුණු ඵලයක් මෙනි. ( ලංකා විශ්ව විද්‍යලයේ ලංකා ඉතිහාසය 323 පිටුව)

 අතීත උපුටා දැක්වීම රාජපක්ෂ පාලනයට ආදේශ කර අර්ථකතනය කරන්නේ නම් කිව හැකි වන්නේ  රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය විසින් ඉදවනු ලැබූ ඵලය මෙම නව පෙරමුණ අතට වැටෙන්නට නියමිතය. මාධ්‍ය හා ජනතාව විසින් සොලවනු ලබන පවුල් ගස වැවෙනු ඇත්තේ බොහෝ දෑ ද විනාශකරගෙනය. එබැවින්  ඇත යන උත්තරය එය වන්නේය. එහෙත් අමතක නොකළ යුතු වන්නේ එම උරුමය වනාහී “ එය ඉදුණු එහෙත් කුණු වී ඇති,, ඵලයක් බවය. එනිසා විතැන් වන සමාජ ක්‍රමයට හිමි වන මෙම ඵලය වනාහි වැලලිය යුතු කුණපයක් මිසක අනුභව කළයුත්තක් නොවන්නේය. එහෙත් කුණප ඵලයේ බීජ නැවත හට ගැනීමට ඉඩකඩ පවැතීම සිදුවන සිද්ධිදාමයන්ගෙන් පෙනී යන අතර එය කොතෙක් දුරට වෙනස් වේ දැයි සිතිය නොහැකිය.

  උත්තරයක් නැත.

මෙම පොදු විපාක්ෂික සමාජ වෙනස තුලින් විශාල අවකාශයක් විවර වීම ද නොවැලැක්විය හැකිය.එනිසාම මෙම තත්තවය අලුත් ප්‍රතිවිරෝධතාවන් නිර්මාණය කිරීමට ඉඩකඩ සලසනා දයලෙක්තිකයක් වනු ඇත. ලංකාවේ විකල්ප යැයි සිතන දේශපාලනයන්ට නව පරිකල්පනයන් අවධි කිරීමට අවකාශය සලසන කාලයක් වනු ඇත. එය එසේ වන්නේ, කියන තරමටම සමෘද්ධිය පහල වීමට තරම් විභවයන් ලංකා දේශපාලන සංස්කෘතිය තුල පරිණාමය වී නොමැති කම නිසාය. පැවැති හා පවතින ගැටුමට වඩා වෙනස් මාදිලියක ගැටුම් නිර්මාණය වනු ඇත.  මහ ජාතියේ දෘෂ්ටිවාදයම ආධිපත්‍ය දරමින් ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය වෙනත් ආකාරයකට අමතක කර අතහැර යාම නිසා එම ප්‍රශ්නය නැවත නැවතත් ප්‍රධාන භූමිකාවක් වීම ද නොවැලැක් විය හැකිය. එය විධායකය හෝ අධිකරණය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය හෝ පිළිබඳවම කාරණයක් නොවන අතර එය දෘෂ්ටිවාදීමය කාරණයක් වන බැවින් උතුරු දකුණු ධ්‍රැවීය වීම වෙනත් මාදිලින්ගෙන් සැදුම්ලත් යාන්ත්‍රණයන් විසින් ඉදිරියට යනු ඇත. එය 13 වන සංශෝධනය බලාත්මක කිරීමෙන් ඔබ්බට ඇති මනුෂ්‍යත්වය පිළිබඳ කාරණාවක් විනා තාක්ෂණික මෙවලමක් නොවන්නකි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කාරණයේ ගැඹුරු අර්ථය පැන නගින්නේ මෙතැනදී ය. පවුල් පාලනය, සූරා කෑම හා ධන කොල්ලයේ බල ව්‍යුහයන් විතැන් වීමක් මිසක අහෝසි වීමක් සිදු නොවනු ඇත. අවම වශයෙන් රාජපක්ෂ පවුල හා ඥාති හිත මිත්‍රාදීන් ද ඇතුලු මහා පරිමාන දූෂිතයන්ට බුදු දහමේ කර්ම ක්‍රමවේදයන්ට අනුව අහොසි කළ නොහැකි පව් ලෙස සලකා බලන්නාක් මෙන් දඬුවම් දිය හැකි අධිකරණයක් මෙම නව ආණ්ඩුවට උවද කළ හැකි දැයි සිතීම අපහසුය. එය කළ නොහැකි වන්නේ එක් අතකින් ඔවුන් ද්‍රෙහීන්, හොරුන් තක්කඩින් වන විට තවත් අතෙකින් වීරයයන් බවට පත්ව අනුකම්පාව හිමිවීමේ බෞද්ධ දෘෂ්ටි සංකීරණය සිංහලයාට හිමිවී තිබීමය.

ලංකාවේ දේශපාලනය කිරීම ගැනත් දේශපලනය ගැන සිතීම පිළිබඳවත් නැවත සිතිය යුතු බැවින් පවත්නා තත්වයට  උත්තර ඇත සහ නැත. උත්තර නැති වීමට හේතුව වන්නේ සිදුවන දෑ විසින් තමා තුලටම කඩා වැටෙන උලක්පාතයන් නිසාවෙනි. ඉන් එකක් වන්නේ දේශපාලන සදාචාරය පිළිබඳ කාරණවය. අනෙක නම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කාරණාවය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව හැමෝම කතා කරන අතර, හැමෝටම අදහසක් ඇත. එහෙත් මහා සමාජයේ ආධිපත්‍ය දරණ මතවාදය විසින් තීරණය කරන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න කුමක් ද හා රාජපක්ෂ පාලනයේ හා එළඹිය හැකි යැයි උපකල්පනය කරන පාලනයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න කුමක් ද හා එහි වෙනස සලකුණු කළ හැක්කේ  කෙසේ ද යන්න තරමක ගැටලුවකි. පවතින පාලනයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මෑත ඉතිහාසයේ භෞතික කාරණා මත පිහිටමින් තේරුම් ගනිද්දී, අනාගත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තේරුම් ගත හැකි නිර්ණායකයන් වන්නේ සැබැවින්ම බහුතර ජනයා නොව, ඔවුන්ව නියෝජනය කරනු ලබන ඊනියා නියෝජිතයන් ය. ඒ අනුව පොදු සන්ධානය නියෝජනය කරන පක්ෂ, කණ්ඩායම් හා පුද්ගලයන් වෙනස්ව හඳුනාගත හැකි වන්නේ කුමන නිර්ණායකයකින් ද යන ගැටලුව ඇති වී තිබෙන තත්ත්වය විසින් දවසින් දවස සංකීර්ණ කරනු ඇත.නව සන්ධානය පොරොන්දු වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ද රාජපක්ෂට වඩා වෙනස් වනු ඇත. එහෙත් එම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රාජපක්ෂ මාදිලිය නොවුනට දෘෂ්ටිමය අතින් වෙනස් වන සීමාව කොහේ දැයි පැහැදිලි නැත.

ලංකා දේශපාලනයේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රීය ඉරනම තීරණය කිරීමේ ප්‍රමුක සාධකය තවමත් ඇත්තේ ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය යන්න ගැන නව තත්ත්වයට  ගැඹුරු වැටහීමක් නැත. ඒ සඳහා ලෝක දැක්මක් නොමැත.  සමාජයක් ලෙස, මිනිසුන් ලෙස අප හට සිදු වූ වැරදි හඳුනා ගනු ලබන්නේ අපරාධකරුවන් වීරත්වයට නංවමින්ය. ස්වං විවේචනයන් යන්න පිට පොත්ත සහිත අර්ථ විරහිත කුහරයක්ය. ද්‍රෙහියා හා වීරයා නිර්මාණය වීමේ දෘෂ්ටිමය පදනම වෙනස් කිරීම පිණිස උචිත භාෂාවක් නැත. ලාංකික වම යැයි සංඥාවී ඇති කොටසට මෙහි වගකීම අන් අයට ද වඩා බැරූරුම්ව ඇතත්, ඔවුන්ගේ ලෝක දෘෂ්ටිය ද යොමුව ඇත්තේ මහ ජාතික දෘෂ්ටිය පදනම්වය

එසේම පොදු සන්ධානයේ ප්‍රකාශකයින් යුක්තියක් සාධාරණත්වයක් පිළිබඳ කතා කරන අතර සිදු වූ මහා විනාශකාරී යුද්ධයේ සාපරාධි බව තුල ඇති අයුක්තිය හා අසාධාරණත්වය අමතක වන්නට හේතුව කුමක් ද යන කාරණයය. එය වනාහී අධිපති සිංහල දෘෂ්ටිවාදයට ඇති තිගැස්මය. මේ නිසාම රාජ පක්ෂ විරෝධීන්ට රාජපක්ෂව ආරක්ෂා කිරීමට සිදුව ඇත.  හෙළ උරුමය වැනි පක්ෂ සමඟ එළැඹෙන ගිවිසුම් තුලින් ද එය සපත කිරීම පිණිස හා එය ශක්තිමත් කිරීමට සිංහල රාජ්‍ය දෘෂ්ටිවාදය  රාජපක්ෂ පාලනයේ සිට පාත්‍රා ධාතුව රැගෙන පොදු  අපේක්ෂකයා දක්වා වැඩම කරවා ඇත. එක අතකින් එය චන්ද ව්‍යාපාරය සඳහා කරන උපක්‍රමයක්  යැයි එම යාන්ත්‍රණය තුල සිටින ප්‍රගතිශීලීන් විසින් පැවසුවද, එය එසේ හිතන තරමට වඩා සංකීරණත්වයකි. අනෙක් අතට එය හෘද සාක්ෂිය පිළිබඳ කාරණාවක්ය. පොදු අපේක්ෂක සංධානය තුල නියෝජය වන බලවත් බහුතරය ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය හා යුද්ධය සම්බන්ධ ආස්ථානයෙන් වෙනසක් පෙන්නුම් කරන්නේ නැත‍. එසේම එතැනදී මනුෂ්‍යත්වය, යුක්තිය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන සංකල්ප කෙලෙසා ගත් පාරාජිකා කරගත් හෘද සාක්ෂිය අහිමි වූවන්ය. ඔවුනට අංශක එකසිය අසූවක් හෝ අනූවකටවත් තම හෘද සාක්ෂිය කැරකවිය නොහැකි වන්නේය. අලුතින් බිහිවන්නේ ද නව අකාරයක නලීන් ද සිල්වාගේ අවතාරය හොල්මන් කරන සිංහල ආණ්ඩුවක් මිසක බහුත්ව ප්‍රජාතන්ත්‍රීය රාජ්‍යයක් නොවනු ඇත. එය මැනිය යුත්තේ ජනතාවගේ ඡන්ද පදනම හෝ අනුපාතයෙන් නොව, රටට ඇති දෘෂ්ටිය, දර්ශනය හා ලෝක දැක්මට  අනුවය. මෙම නව පෙරමුණු ව්‍යුහය ද කැරකෙනු ලබන්නේ පරන තැනමය. ඔවුන් පමණක් නොව වාමාංශික නියෝජිතයින් ද එසේමය. මේ නිසා මෙම වෙනස් වීමකට හෝ පවතින රාජපක්ෂ පාලනයටම ඉඩ කඩත් ඇති මෙම කාලයේ දී  එක කොටසක් මෙසේ සිතනු ඇත.

“මහින්දම බලයේ හිටියත් අපිට මොක ද ,,

මෙය වනාහි ආගන්තුකයින්ගේ, පිටස්කරයින්ගේ සිතිවිල්ලය. ඔවුහු බලය සඳහා උදව් කරන්නෝ නොවන්නාහුය. එම නිසාම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පුනරුච්ඡාරණය කරන හැම දෙනා වටහා ගත යුතු දෙයක් වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නියම අර්ථය ලැබෙන්නේ පිටස්තරයන්ගේ දායකත්වය හා පිටස්තරයන් ඇතුලු වන්නේ කුමන ප්‍රමාණකටද යන කාරණය විසිනි. මෙය ක්ෂුද්‍ර දේශපාලයේ සිට මහේසාඛ්‍ය දේශපාලනයට ද පොදු කාරනාවක්ය. අමතක කරනු ඇත්තේ ද මෙයමය. එනිසා ජනාධිපතිවරණය පිණිස සැකසෙන ලංකා දේශපාන චිත්‍රයේ එක පින්සලක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වන්නේ නම් පහත උපුටනය සටහන් කරනු ලැබීමට කැමැති වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කතා කරන්නන්ට තවදුරටත් සිතීමටය.

Democracy is always about living with strangers under a law that is therefore alien (because it is the mongrel product of political action- often gone awry- taken with and among strangers). Even at its very best, or especially so, democracy is about being mobilized into action periodically with and on behalf of people who are surely opaque to us and often unknown to us.” (Honig 2001, 39)

(Honig Bonnie. 2001. Democracy and the Foreigner, Princeton University press and Oxford)

 උත්තරයක් ඇත නැත

ලංකා දේශපාලන සංදර්භයේ දී ඇත නැත යන්න කලපුවක ඇති වතුර මෙන්ය. සමස්ථ ජනයා කලපුවක ලුණු මිශ්‍ර වතුර පානය කළ වුන්ය. මෙහිදී ශුද්ධවන්තයින් කිසිවෙකු සිටී නම් ඇත නැත ප්‍රවාදයන් තුල කැළැතීමට ලක්ව දේශපානයෙන් අනාථ වූවන්ය. එය මහින්දටද, රනිල්ටද විපක්ෂයටද පොදු අපේක්ෂකටද ඇතුලු සැම දෙනාටද, නිෂ්ක්‍රීය කතිකාවේ සිටින්නන්ටද ඇතුලු අප සැමට පොදුය. ඇත යනුවෙන් පෙනී සිට නැති වීම ද, නැත යනුවෙන් පෙනී සට නැති වීමද ඇත නැත යන දෙකෙහිද පිළිතුර නැත යන්න වන කල තෝරා ගත යුත්තේ කුමක් දැයි යන්නට අප හැමට උත්තර ඇත. මාදිලි තුනක උත්තර තුනෙහි නිෂේධ අගයක් අඩංගු වුවද නිෂේධනයේ සහවාදී සුසමාදර්ශය තීරණය කරනු ඇත්තේ ද බලය විසිනි. එම බලය ඇත්තේ කාහටද. මහින්දට ද මෛත්‍රීට ද අනෙක් අයට ද නැති නම් හැමොම වමාරා වදාරන ජනතාවට ද.

වැඩවසම් ක්‍රමයට පැවැති ආයු කාලයද ධනපති ක්‍රමයට පැවැතිය හැකි ආයු කාලය ද, ඒකිධිපතීන්ගේ ඉතිහාස පාඩම්වල ඇති ආයු කාලයන් ද බලන විට මහින්දට තවත් ආයු ඇතැයි සිතීම අරුමයක් විය යුතු නැතැත් ආයූ කාලය නිමා කළ හොත් ජනතාව ගැන පුදුම විය හැකිය.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

Farewell Letter to the Swiss Workers[3] V. I. Lenin

---

Written: Written on March 26 (April 8), 1917
Published: Published in the magazine Jugend-Internationale No. 8, May 1, 1917. Published according to the manuscript.
Source: Lenin Collected Works, Progress Publishers, 1964, Moscow, Volume 23, pages 367-374.
Translated: M. S. Levin, The Late Joe Fineberg and and Others
Transcription\Markup: R. Cymbala
Public Domain: Lenin Internet Archive 2002 (2005). You may freely copy, distribute, display and perform this work; as well as make derivative and commercial works. Please credit “Marxists Internet Archive” as your source.
Other Formats:   Text • README

---

Comrades, Swiss workers,

Leaving Switzerland for Russia, to continue revolutionary-internationalist activity in our country, we, members of the Russian Social-Democratic Labour Party united under the Central Committee (as distinct from another party bearing the same name, but united under the Organising Committee), wish to convey to you our fraternal greetings and expression of our profound comradely gratitude for your comradely treatment of the political émigrés.

If the avowed social-patriots and opportunists, the Swiss Grütlians who, like the social-patriots of all countries, have deserted the camp of the proletariat for the camp of the bourgeoisie; if these people have openly called upon you to fight the harmful influence of foreigners upon the Swiss labour movement; if the disguisedsocial-patriots and opportunists who constitute a majority among the leaders of the Swiss Socialist Party^[4] have been pursuing similar tactics under cover, we consider it our duty to state that on the part of the revolutionary, internationalist socialist workers of Switzerland we have met with warm sympathy, and have greatly benefited from comradely relations with them.

We have always been particularly careful in dealing with questions, acquaintance with which requires prolonged participation in the Swiss movement. But those of us—and there were hardly more than 10 or 15—who have been members of the Swiss Socialist Party have considered it our duty steadfastly to maintain our point of view, the point of view of the Zimmerwald Left, on general and fundamental question is of the international socialist movement. We considered   it our duty determinedly to fight not only social-patriotism, but also the so-called “Centrist” trend to which belong R. Grimm, F. Schneider, Jacques Schmid and others in Switzerland, Kautsky, Haase, and the Arbeitsgemeinschaft in Germany, Longuet, Pressemane and others in France, Snowden, Ramsay MacDonald and others in England, Turati, Treves and their friends in Italy, and the above-mentioned party headed by the Organising Committee (Axelrod, Martov, Chkheidze, Skobelev and others) in Russia.

We have worked band in hand with the revolutionary Social-Democrats of Switzerland grouped, in particular, around the magazine Freie Jugend^[5]. They formulated and circulated (in the German and French languages) the proposals for a referendum in favour of a party congress in April 1917 to discuss the party’s attitude on the war. At the Zurich cantonal congress in Töss they tabled a resolution on behalf of the youth and the “Lefts” on the war issue,^[6] and in March 1917 issued and circulated in certain localities of French Switzerland a leaflet, in the German and French languages, entitled “Our Peace Terms”, etc.

To these comrades, whose views we share, and with whom we worked hand in hand, we convey our fraternal greetings.

We have never bad the slightest doubt that the imperialist government of England will under no circumstances permit the Russian internationalists, who are implacable opponents of the imperialist government of Guchkov-Milyukov and Co. and of Russia continuing the imperialist war, to return to Russia.

In this connection, we must briefly explain our under standing of the tasks of the Russian revolution. We believe this all the more necessary because through the Swiss workers we can and must address ourselves to the German, French and Italian workers, who speak the same languages as the population of Switzerland, a country that still enjoys the benefits of peace and, relatively, the largest measure of political freedom.

We abide unconditionally by our declaration, which appeared in the Central Organ of our Party, Sotsial-Demokrat (No. 47, October 13, 1915), published in Geneva. In it we stated that, should the revolution prove victorious in Russia, and should a republican government come to power, a   government intent on continuing the imperialist war, a war in alliance with the imperialist bourgeoisie of England and France, a war for the seizure of Constantinople, Armenia, Galicia, etc.,—we would most resolutely oppose such a government and would be against the “defence of the fatherland” in such a war.^[1]

A contingency approaching the above has now arisen. The new government of Russia, which has negotiated with the brother of Nicholas II for restoration of the monarchy, and in which the most important and influential posts are held by the monarchists Lvov and Guchkov, this government is trying to deceive the Russian workers with the slogan, “the Germans must overthrow Wilhelm” (correct! but why not add: the English, the Italians, etc., must overthrow their kings, and the Russians their monarchists, Lvov and Guchkov??). By issuing this slogan, but refusing to publish the imperialist, predatory treaties concluded by the tsar with France, England, etc., and confirmed by the government of Guchkov-Milyukov-Kerensky, this government is trying to represent its imperialist war with Germany as a war of “defence” (i.e., as a just war, legitimate even from the standpoint of the proletariat). It is trying to represent a war for the defence of the rapacious, imperialist, predatory aims of capital—Russian, English, etc., as “defence” of the Russian republic (which does not yet exist, and which the Lvovs and the Guchkovs have not even promised!).

If there is any truth in the latest press reports about a rapprochement between the avowed Russian social-patriots (such as Plekhanov, Zasulich, Potresov, etc.) and the “Centre party”, the party of the “Organising Committee”, the party of Chkheidze, Skobelev, etc., based on the common slogan: “Until the Germans overthrow Wilhelm, our war remains a defensive war,”—if this is true, then we shall redouble our energy in combating the party of Chkheidze, Skobelev, etc., which we have always fought for its opportunist, vacillating, unstable political behaviour.

Our slogan is: No support for the Guchkov-Milyukov government! He who says that such support is necessary to prevent restoration of the monarchy is deceiving the people.   On the contrary, the Guchkov government has already conducted negotiations for restoration of the monarchy in Russia. Only the arming and organisation of the proletariat can prevent Guchkov and Co. from restoring the monarchy in Russia. Only the revolutionary proletariat of Russia and the whole of Europe, remaining loyal to internationalism, is capable of ridding humanity of the horrors of the imperialist war.

We do not close our eyes to the tremendous difficulties facing the revolutionary—internationalist vanguard of the Russian proletariat. The most abrupt and swift changes are possible in times such as the present. In No. 47 of Sotsial-Demokrat we gave a clear and direct answer to the question that naturally arises; What would our Party do, if the revolution immediately placed it in power? Our answer was: (1) We would forthwith offer peace to all the warring nations; (2) we would announce our peace terms—immediate liberation of all the colonies and all the oppressed and non-sovereign peoples; (3) we would immediately begin and carry out the liberation of all the peoples oppressed by the Great Russians; (4) we do not deceive ourselves for one moment, we know that these terms would be unacceptablenot only to the monarchist, but also to the republican bourgeoisie of Germany, and not only to Germany, but also to the capitalist governments of England and France.

We would be forced to wage a revolutionary war against the German—and not only the German—bourgeoisie. And we would wage this war. We are not pacifists. We are opposed to imperialist wars over the division of spoils among the capitalists, but we have always considered it absurd for the revolutionary proletariat to disavow revolutionary wars that may prove necessary in the interests of socialism.

The task we outlined in No. 47 of Sotsial-Demokrat is a gigantic one. It can be accomplished only by a long series of great class battles between the proletariat and the bourgeoisie. However, it was not our impatience, nor our wishes, but the objective conditions created by the imperialist war that brought the whole of humanity to an impasse, that placed it in a dilemma: either allow the destruction of more millions of Jives and utterly ruin European civilisation, or band over power in all the civilised countries to the revolutionary   proletariat, carry through the socialist revolution.

To the Russian proletariat has fallen the great honour of beginning the series of revolutions which the imperialist war has made an objective inevitability. But the idea that the Russian proletariat is the chosen revolutionary proletariat among the workers of the world is absolutely alien to us. We know perfectly well that the proletariat of Russia is less organised, less prepared and less class-conscious than the proletariat, of other countries. It is not its special qualities, but rather the special conjuncture of historical circumstances that for a certain, perhaps vert short, time has made the proletariat of Russia the vanguard of the revolutionary proletariat of the whole world.

Russia is a peasant country, one of the most backward of European countries. Socialism cannot triumph there directly and immediately. But the peasant character of the country, the vast reserve of land in the hands of the nobility, may, to judge from the experience of 1905, give tremendous sweep to the bourgeois-democratic revolution in Russia and may make our revolution the prologue to the world socialist revolution, a step toward it.

Our Party was formed and developed in the struggle for these ideas, which have been fully confirmed by the experience of 1905 and the spring of 1917, in the uncompromising struggle against all the other parties; and we shall continue to fight for these ideas.

In Russia, socialism cannot triumph directly and immediately. But the peasant mass can bring the inevitable and matured agrarian upheaval to the point ofconfiscating all the immense holdings of the nobility. This has always been our slogan and it has now again been advanced in St. Petersburg by the Central Committee of our Party and by Pravda, our Party’s newspaper. The proletariat will fight for this slogan, without closing its eyes to the inevitability of cruel class conflicts between the agricultural labourers and the poorest peasants closely allied with them, on the one hand, and the rich peasants, whose position has been strengthened by Stolypin’s agrarian “reform” (1907–14), on the other. The fact should not be overlooked that the 104 peasant deputies in the First (1906) and Second (1907) Dumas   introduced a revolutionary agrarian bill demanding the nationalisation of all lands and their distribution by local committees elected on the basis of complete democracy.

Such a revolution would not, in itself, be socialism. But it would give a great impetus to the world labour movement. It would immensely strengthen the position of the socialist proletariat in Russia and its influence on the agricultural labourers and the poorest peasants. It would enable the city proletariat to develop, on the strength of this influence, such revolutionary organisations as the Soviets of Workers’ Deputies to replace the old instruments of oppression employed by bourgeois states, the army, the police, the bureaucracy; to carry out—under pressure of the unbearably burdensome imperialist war and its consequences—a series of revolutionary measures to control the production and distribution of goods.

Single-handed, the Russian proletariat cannot bring the socialist revolution to a victorious conclusion. But it can give the Russian revolution a mighty sweep that would create the most favourable conditions for a socialist revolution, and would, in a sense, start it. It can facilitate the rise of a situation in which its chief, its most trustworthy and most reliable collaborator, the European and American socialist proletariat, could join the decisive battles.

Let the sceptics despair because of the temporary triumph within the European socialist movement of such disgusting lackeys of the imperialist bourgeoisie as the Scheidemanns, Legiens, Davids and Co. in Germany; Sembat, Guesde, Renaudel and Co. in France; the Fabians and the Labourites in England. We are firmly convinced that this filthy froth on the surface of the world labour movement will be soon swept away by the waves of revolution.

In Germany there is already a seething unrest of the proletarian masses, who contributed so much to humanity and socialism by their persistent, unyielding, sustained organisational work during the long decades of European “calm”, from 1871 to 1914. The future of German socialism is represented not by the traitors, the Scheidemanns, Legiens, Davids and Co., nor by the vacillating and spineless politicians, Haase, Kautsky and their ilk, who have been enfeebled by the routine of the period of “peace”.

The future belongs to the trend that has given us Karl Liebknecht, created the Spartacus group, has carried on its propaganda in the Bremen Arbeiterpolitik.^[7]

The objective circumstances of the imperialist war make it certain that the revolution will not be limited to the first stage of the Russian revolution, that the revolution will not be limited to Russia.

The German proletariat is the most trustworthy, the most reliable ally of the Russian and the world proletarian revolution.

When, in November 1914, our Party put forward the slogan: “Turn the imperialist war into a civil war” of the oppressed against the oppressors for the attainment of socialism, the social-patriots met this slogan with hatred and malicious ridicule, and the Social-Democratic “Centre”, with incredulous, sceptical, meek and expectant silence. David, the German social-chauvinist and social-imperialist, called it “insane”, while Mr. Plekhanov, the representative of Russian (and Anglo-French) social-chauvinism, of socialism in words, imperialism in deeds, called it a “farcical dream” (Mittelding zwischen Traum und Komödie^[2] ) The representatives of the Centre confined themselves to silence or to cheap little jokes about this “straight line drawn in empty space”.

Now, after March 1917, only the blind can fail to see that it is a correct slogan. Transformation of the imperialist war into civil war is becoming a fact.

Long live the proletarian revolution that is beginning in Europe!

On behalf of the departing comrades, members of the R.S.D.L.P. (united under the Central Committee), who approved this letter at a meeting held April 8 (new style), 1917.

N. Lenin

---

Notes

[1] [PLACEHOLDER FOOTNOTE.] —Lenin

[2] Something between a dream and a comedy.—Ed.

[3] This letter was written in mid—March 1917 before it became known, on March 19 (April 1), that Grimm had taken an ambiguous attitude   in the negotiations with the German representatives. The original text was written while Grimm was still negotiating, and the passages referring to this were deleted by Lenin after all the arrangements had been turned over to Platten.

The letter was discussed and approved on March 26 (April 8), at a meeting of Bolsheviks returning to Russia. After that Lenin added the opening lines: “Russian Social-Democratic Labour Party (united by the Central Committee)”, “Workers of All Countries, Unite!” and the concluding paragraph.

Lenin was associated with a number of Swiss Social-Democratic leaders, whom he had contacted upon his arrival in Berne from Poronin in 1914.

It was through them that his famous theses “The Tasks of Revolutionary Social-Democracy in the European War”, adopted by the Berne Bolshevik Conference, August 24–26 (September 6–8), 4914, were transmitted to the Conference of Italian and Swiss Socialists in Lugano on September 27, 1914. Members of the Zurich Bolshevik group who belonged to Swiss trade unions recall that Lenin emphasised the need to work in the Swiss Social-Democratic Party, and they joined its Zurich organisation.

Lenin had a prominent part in the inner-party struggle, first in Berne and later in Zurich, against the Right Wing led by social-patriot Greulich, and against the Centrists led by Grimm. He used all his influence on the side of the Left Ziminerwaldists (Platten, Nobs and others), helping them to overcome Indecision in the fight against the Centrists. The numerous documents the Lefts issued against opportunism were drafted in close co-operation with Lenin. Written chiefly in German, some of them were published in the Swiss socialist press (“Speech at the Congress of the Swiss Social-Democratic Party, November 4, 1916”; “Twelve Brief Theses on H. Greulich’s Defence of Fatherland Defence”), hut most of them were circulated to party organisations opposed to social-patriotism, which had gained the upper hand in January 1917.

At the Zurich Cantonal Party Congress at Töss (February 11–12, 1947) the Left tabled Lenin’s amendments to the Centrist resolution on the war issue (see p. 282 of this volume). Though the Centrist resolution was adopted, a fifth of the Congress voted for Lenin’s amendments. Immediately after the Congress Lenin helped the Swiss Zimmerwaldists put out No. 1 of their bulletin (“Gegen die Lüge der Vaterlandsverteidigung”, published under the signature: “Gruppe der Zimmerwalder linken in der Schweiz”. Lenin edited the bulletin and was instrumental in circulating it outside Switzerland. It contained the full text of his amendments and also his remarks on the annexation issue.

The official party leaders viciously attacked Lenin as a “foreigner” and tried to prevent his influence on Social-Democratic workers.

However, in 1915 there were already elements among the Swiss socialists who favoured a break with the Second International and formation of the Third International. There was also the Swiss Zimmerwald Left Group which included émigrés from Russia, Poland, France and Germany.

[4] Lenin here refers to the Social-Democratic Party of Switzerland (known as the Socialist Party in the French and Italian cantons) founded in the 1870s and affiliated to the First International and re-established in 1888.The party was strongly influenced by opportunists, who assumed a social-chauvinist position in the First World War. The Right wing broke away from the party in the autumn of 1916 and founded its own organisation. The party majority, led by Robert Grimm, followed a Centrist, social-pacifist policy; the Left, internationalist wing, which became much more influential after the October Socialist Revolution in Russia, withdrew from the party in December 1920, and in 1921 merged with the Swiss Communist Party (now the Swiss Party of Labour) formed in 1919.

[5] Freie Jugend—organ of the Swiss Social-Democratic youth organisation, published in Zurich from 1906 to February 1918. Was affiliated to the Zimmerwald Left.

[6] Reference is to the amendments to the resolution on the war issue, written by Lenin (see p. 282 of this volume).

[7] Arbeiterpolitik—a weekly journal of scientific socialism published in Bremen from 1916 to 1919 by the Bremen Left Radical Group led by J. Kniff and P. Froelich. The group joined the Communist Party of Germany in 1919. Arbeiterpolitik fought social-chauvinism in the German and international labour movement. Its contributors included N. I. Bukharin, A. Guilbeaux, Alexandra Kollontai, Nadezhda Krupskaya, A. Pannekoek, K. Radek and Y. M. Steklov.

After the October Socialist Revolution Arbeiterpolitik widely publicised revolutionary progress in Soviet Russia. In 1917–18 it printed several of Lenin’s articles and speeches (“The Crisis Has Matured”, “Report on the Immediate Tasks of the Soviet Government”, “Speech at a Meeting of the Moscow Soviet of Workers’, Peasants’ and Red Army Deputies, April 23, 1918”). In November 1918, during the revolution in Germany, it published chapters I and II of Lenin’s article “The Military Programme of the Proletarian Revolution” and passages from The State and Revolution (§§ 1, 3, 4 of Chapter I, § 3 of Chapter III, and § 1 of Chapter IV).

https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/mar/26b.htm

පව්කාරයාගේ ගල- ඔය කියන වමටත් සිවිල් අයටත් මේ කියන දේවල් මොකටද

 සිංහල කොටි යන නමින් සමාජගත වී ඇති බහු විධ ක්ෂුද්‍ර ආඛ්‍යානය මාධ්‍ය කතිකාවක් බවට පත් වී හමාර වී ඇතැයි සිතුව ද, වරින් වර එම සංසිද්ධිය පදනම් කරගනිමින් විවිධ මාතෘකාවන් ඹස්සේ පැමිණෙන්නේ මාධ්‍යය   ඇටවිසමයක්( වෛරසයක් ලෙස තේරුම් ගත්ත ද නිවැරදිය) ලෙසය.

නූතන සංනිවේදනයේ ඇති නිදහස හේතුවෙන් ඕනෑම අයෙකුට ඇවැසි නම් සිය අදහස් කැමැති පරිදි භාෂාවේ ඇති සංකේතවලින්  ඉදිරිපත් කළ හැකිය. වෙබ් අඩවියක් තනා ගැනීමෙන්, බ්ලොගයක් තම නමට නිර්මාණය කර ගනිමින් තමන්ට සන්නිවේදකයෙකු විය හැකිය. එසේත් නැති නම් ෆේස් බුක් සමාජ ජාලයේ තමන්ට පිටුවක් වෙන් කර එයට අනෙක් සාමාජිකයන් හවුල් කර ගෙන සිය සන්නිවේදනය කළ හැකිය. එසේම මුද්‍රිත නොවන ස්කයිප් තාක්ෂණයෙන් ද අවැසි සංනිවේදනය කළ හැකිය. මෙම නූතන මාධ්‍යයට සීමාවන් නැත. සදාචාරයන් නැත. මනුෂ්‍යත්වයේ සිට තිරිසන් තත්වය දක්වා ඇති සීමාවන් තුල හීතූ මානාපයට ක්‍රියා කළ හැකිය.

සිංහල කොටි  යනුවෙන් මාධ්‍යගත කළ සිද්ධියට වසර හතකට වඩා වැඩි වී ඇති අතර කාලය තුල එම සිද්ධිය හේතුවෙන්, සිදු වී ඇති දේත් මිනිස් ජීවිතවලට කර ඇති පීඩාකාරි බලපෑම අති විශාලය. එය සමාජ දේශපාලනයට වඩා පුද්ගිලික ජීවිත අර්ථයෙන් යැයි කීම වඩාත් සාධාරණය. එහෙත් පුද්ගලිකත්වයන් සමාජ දේශපාලනයට බද්ධ වී, එය අගතියක් අත්කර දෙන්නේ නම් එය යහපත් නැත. ඒ පිළිබඳ කතිකාවක් ඇති වේ නම් එයට මැදිහත් වීමෙන් වැලකී සිටිය නොහැකි තත්ත්වයකට පත්ව ඇතැයි යන කාරණාව නිසා මෙම ලිපිය ලිවීමට අදහස් කරමි.

මේ සඳහා හේතු කාරණා දෙකක් එකම අවස්ථාවක බල පෑ බව කිව යුතුය. පළමු කාරණය නම් මගේ පර්යේෂණ නිබන්ධනය සඳහා ඇති සෙමෙස්තරයට මිචෙල් ෆුකෝගේ කෘතියක් කියැවීමට අනිවාර්යය වීමය. එහි නම Power- බලය යන්නය. එම ලියැවිල්ල තුල ඔහු මතු කරන කාරනාවල ඇති උත්තේජනය විසින් මගේ දෙවැනි කාරණයට පිළිතුරක් සොයා ගත හැකි දැයි සැක ඇතැත්, මෙසේ සටහන් තැබීමට පෙළඹෙමි.

දෙවැනි කාරණය වන්නේ (පතුල වෙබ අඩවිය) ජයම්පති බුලත්සිංහල (ඹහුට අනුව) පැරණි මිතුරා විසින් ඇටවිසමයක් පරිදි වරින් වර මතු කරන සිංහල කොටි, දේශපාලන සිරකරුවන්, මුදල් වංචාවන්, ස්ත්‍රී සම්බන්ධතා යනාදී කාරණා පදනම්කර ගෙන මටද එහි වගකීමක් ලබා දෙමින් කරන වරදකාරී සංනිවේදනයය.

දෙවැනි කරුණට පළමු කරුණ සම්බන්ධ වන්නේ මෙම චෝදනාවලට පදනම්ව ඇතැයි සිතිය හැකි කතිකා විශ්ලෙෂණය, දැනුම, බලය හා ඇත්ත (සත්‍ය) තේරුම් ගන්නේ කොහොමද යන කාරණය මතය. එයට ඇති ආලෝකයක් ලෙස ෆෝකෝ විසින් බ්‍රසීලයේ දී කරන ලද දේශනයේ මුද්‍රත ලියවිල්ල ඉවහල් වේ යන බලා පොරොත්තුව ඇතිව සංවාදයක් ගොඩ නැගීමට හැකි ද යන්න යන පදමනම මත පිහිටා කාලය යෙදවීමට සිතමි.

එය එසේ කිරීමට වැදගත් යැයි සිතන තුන්වැනි කාරණය වන්නේ, ජයම්පති විසින් සිවිල් සමාජයට, වමේ දේශපාලනයට හා ඔහුගේ චොදනා හා යෝජනාවල ඇති බලපෑම නිසාය.

එහෙත් මගේ යොජනාව වන්නේ ජයම්පති සඳහන් කරන සිවිල් සමාජයට හෝ වමට මේ සඳහා සැබෑ උවමනාවක් හා අවැසිකම්ක් තිබේ නම් හෝ අගතියට පත් වී ඇතැයි සිතන අයෙකුට යම් උවමනාවක් ඇත්නම් පමණක් සංවාද කරීම හෝ චෝදනා වල සත්‍යයය සොයා ගැනීමට හැකිද යන්නට මැදිහත් වනු මිසක, වේදනාවන්, මනෝ ව්‍යාධීන්, තරහ පිරිමාසා ගැනීම් ආදිය පෙන්නුම් කරන ෆේස්බුක් කඩපිල්වල හරයක් නැති සංවාදවලට පිලිතුරු දීමට සදාචාරාත්මකව බැඳීමක් නැත යන්නය.

මගේ පුද්ගලික අදහස වන්නේ මෙම සංවාදය මනුෂ්‍ය අර්ථයෙන් කිරීමට ඇති මානයක් සොයා ගැනීම මිසක, වෛරය පිරිමැසීමේ මෙවලම් කර නොගෙන කතා කිරීමය. එහෙත් උභතෝකෝටිකය වන්නේ කාටද වැදගත් යන්නය.

එසේ නොමැති නම් සාක්ෂි ඉදිරිපත් කිරීමට හෝ වැරදි නිවැරදි බව කියා පෑමට  ඇති අධිකරණය කුමක් ද?

ෆේස් බුක් එක ද? පොලීසිය ද? උසාවිය ද?

නව සංවාදයක් කිරීමට රහසිගත විවෘත කඳවුරක් සඳහා කැමැති නම් අවැසි නම්, මෙම සිදුවීමට අදාලව නගන චෝදනාවන් සඳහා වන එක් විත්තිකරුවකු වන මම කරුණු ඉදිරිපත් කිරීමට කැමැත්තෙමි.

සත්‍ය, දැනුම, බලය හා නොදන්නාකම ඇත්තේ කෙහේද යන්න සොයාගත හැකියැයි සිතමි.

බොහෝවිට බොහෝ දෙනා කියවා ඇතැයි සිතන ෆුකෝගේ දේශන පිටපත ද බෙදා ගැනීමට කැමැති අතර, එය කියවීම හෝ නොකිය වීම මෙම සංවාදය වන්නේ නම්, එය ඉදිරියට තීරණාත්මක නැත.

සංවාදයට කැමැති නම් ඒ සඳහා කුටියක් තනා ගැනීමට ඇති පරිසරය හා ක්‍රමවේද කතාකර ගැනීමට මෙන්න මගේ ඊ මේලය- udayar6868@gmail.com. එසේ නොමැති නම් ඔබගේ යෝජනාවලට ඉඩ ඇත.

එසේම පැමිණිලිකරු කියන සිවිල් හෝ වම සුදානම් බව විවෘතව පෙන්වීමට මෙම ලිපිය පළ කරන මගේ බ්ලොගයට අදහස් දැක්විය හැකිය. මෙය සීමා සහිත බ්ලොගයක් බැවින් වැඩි පිරිසකට කියැවීමට ශෙයා කළ හැකිය.

එය එසේ නොවේ නම් මගේ දේ මගේ ලඟ,

ඔබේ දේ ඔබේ ලඟ

කාටවත් මොකද

වෙන අතක් බලාගමු

වෙන හරිය බලාගෙන

 මීට සැකකරු

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

IDEOLOGY VERSUS JUSTICE, DEMOCRACY AND FUTURE IN SRI LANKA

Presentation about Sri Lanka was presented in a workshop organized by International Fellowship of Reconciliation- Hundred Years for Non Violence- Konstanz Germany

By Udaya R. Tennakoon

Reflecting 

on the violence of the 

past and addressing the challenges of 

today, approximately 150 delegates from IFOR 

member organizations across the globe will gather in Konstanz, 

Germany 100 years after the outbreak of World War I. World- renowned 

nonviolence experts, representatives from like-minded peace organizations, and 

members of the general public will join IFOR in mourning, celebration, and envisioning the future.

ONE HUNDRED YEARS FOR NONVIOLENCE

more links