හැත්තෑ හය වසරක තල මල හෙවත් ඔක්කොමලා සුදාලා

 

ලිමාට් ප්‍රවාද- Limmat Thesis

 

මිත්‍රවරුනී,

දෘෂ්ටිවාදයකින් විගලිතව මේ කියන දෙය ලියන්නට නො හැකි ය. එහෙම නම් මම කළ යුත්තේ නො ලියා සිටීම ය. නමුත් නොලියා බැරි නිසා ලියමි. සමහරවිට ඔබ සිටින නො සිටින දෘෂ්ටිවාදය විය හැකි ය. ඔබ කැමැති අකමැති විය හැකි ය. එය කුමක් වුව ද මම ලියමි. ඉන් පසු මම නො පවතිමි.

සිද්ධියකින්ම ලිවීම පටන් ගන්නම්. මෙහෙ වෙලාවෙන් සවස හය හත වගේ කාලයකි. රනිල් වික්‍රමසිංහ අපරාධ පරීක්ෂණ අංශයෙන් පසුව උසාවියට ගෙන ගොස් සිටි අවස්ථාව ය.  මට වට්ස් ඇප් ගෘප් කෝල් එකකට සම්බන්ධ වන්නට වීමෙන් ඒ බව දැන ගන ගන්නට ලැබිණි. ඒ වන විටත් වටස් ඇප් සංවාදය වූයේ රනිල් ගැන යි. සංවාදයට සම්බන්ධ වී මම නිහඬව අසා සිටියෙමි. අපි කාල අවකාශ දෙකක ය. ලංකාව සහ යුරෝපය දෙකොන ය. ඒ මොහොතේ සිදු වූහ කතා බහ “සංවාදය” කියා ද කිව නො හැකි ය. සංවාදයකට අදාල සන්දර්භයක් නො තිබුණු බැවිනි. අපි සියලු දෙනාම හොඳින් දන්නා හඳුනන, අතීත දේවල් ගොඩක් ඇති අය වීමත්, ලඟ ඇසුරුකම් පැවැතීමත් නිසා, අපේ කතා බහ විදිමත් නෑ. විදග්ධ නෑ. ඇතැම් විට කුණු හරපත් එලියට එනවා. කෝපය ක්‍රේධය, වෛරය, තරහ පිට කරන වචන තුළ අඩංගු ය. ඒ අතර සතුට ප්‍රීතිය, ප්‍රමෝධය වැනි  හැඟීම් ද කතා බහ තුළ ඇත. හිනාවත් විනෝදයත් ඇත.මීට හේතුව රනිල් ය. රනිල්ට තව සුළු වෙලාවකින් සිදු වන දෙය බලාගෙන සිටින මොහොතක දී සිදු වන මේ සංවාද විපර්යාසයන් ය. එක් කොනකත් තවත් කොනකත් ඉතා ගැම්මකින්, ආවේගයකින් ඉහත කී හැඟීම් ඇතුළත්ව සිදු වූ කතා බහට මම සවන් දී සිටී.

රනිල් ගැන අතීත කතා, රනිල් කළ දේවල්, රනිල්ට කළ යුතු දේවල් වචන අතර හුවමාරු විය. අනුර කුමාර ජනාධිපති ගැන ඇති බලාපොරොත්තුව, පෙර නො වූ විරූ බව, අධිකරණය ගැන ඇති සතුට. ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට වෙන්න බැරි දෙයක් සිදුවීම ගැන ඇති මහා බලාපොරොත්තුව. පොඩි මිනිහට ඇති සැනසීම, තැන, කාලය ගැන මේ කතා බහ.

“උඹේ අදහස මොකක් ද” ඔන්න මගෙන් අහන්න වුණා.

මම නිහඬව සිටියෙමි. නමුත් කතාව වැළ නොකැඩී යන නිසා මට තවම අවකාශයක් නැත.

නැවත මගෙන් අසන විට මම ලිහිල් කෙටි පිළිතුරක් දුන්නේ ය.

“දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ..”

මගේ ප්‍රශ්නය ද අඛණ්ඩ ආ කතා බහ ගැට ගැසුණි.

මම වෙනස් අදහසක් දරණ බව දන්නා මිතුරන් මගෙන් පිළිතුරක් බලා පොරොත්තු විය. නමුත් ඒ වන විටත් කතා බහ තුළ කිරිබත් උයා, රතිඥ්ඥා පත්තුකර සතුට බුක්ති විඳි මොහොතට අදාලව සංසර්ග  කළ හැකි ගැළපෙන පිළිතුරක් නො ලැබිණි. මේ නිසා සංවාදය උණුසුම් විය. මම කළේ ඇවිළෙන සතුටට ගින්දර දැමීම වැන්නකි.

සුදාගේ අනාවැකියට හපන් අනාවැකි පළහ වී හමාරය. රනිල්ට දවස් 14ක් නොව අවුරුදු ගණනකට දඬුවම් ලැබී ඇත.

ඒත් සමඟම ලංකාවේ මිතුරා දැනුම් දුන්නේ, රනිල්ට වැඩේ හරි. එලියට අරගෙන එන ආකාරය දැක එයින් උද්ධාමයට පත් වීමෙනි. අධිකරණය අසල ඇති උණුසුම් තත්තවය පාලනය කිරීමට ආරක්ෂ අංශ මැදිහත්වන වන බව ඒ අවස්ථාවේ පෙන්වන දර්ශනවල හඬ ඇසිණි.

අපේ කතා බහ දැන් එතැන විරෝධය පාන්නන්ට එරෙහිව ය. උන් අත් අඩංගුවට ගැනීම කළ යුතු ය. උන්ට වෙඩි තැබිය යුතු ය. තව පැත්තකින් යෝජනා වූයේ, ඔවුන්ව කන්දකාඩුවලට දමා පුනුරුත්තාපනය කළ යුතු කියා ය. කවුද? මේ විරෝධය පාන ජනතාව. සංවිධානාත්මක පාක්ෂකයෝ.

“උඹ කොහොම ද එහෙම කියන්නේ” මගේ ප්‍රශ්නය යි.

“ඇයි මට කියන්න බැරි. උන් වහල්ලු.”

“ඒ හින්ද ද උන් කන්දකාඩු දමන්නේ, ඒත් උඹ කොහොමද ඒක තීරණය කරන්නේ. “

“ඇයි මට කියන්න බැරි.”

“ කොහොමද උඹට පුළුවන්. උඹට බෑ ඒක කියන්න.”

හැත්තෑ හය වසරක දේමයි නේද මේ කියන්නේ. බෞද්ධාගමික පළි ගැනීම. පැරණි ගිවිසුම.

ඔය විදිහට කතාව දිහට ගියා. ලංකාව පැත්තෙන්, ඊටත් වඩා  දරුණු යෝජනා එන්නට විය. පොලිසිය නො කරන දේවල් පවා.

කොහොම වුණත්, මේ කතා බහේ කැඩපත සමාජ කැඩ පතයි. මානව මනෝභාවයයි. ඒක හරි ද වැරදි ද කියන එක විනිශ්චය කිරීම අපි අපිට අනුව කරගන්නවා. අධිකරණයේ විනිෂ්චය කියන්නේ ඇත්තටම ව්‍යාජයක්. ඒක ගේම් එකක්. සම්මුතියක්. සැලසුමක්. යුක්තිය නෙවෙයි. සොක්‍රටීස්ගේ, ප්ලෝටෝගේ යුක්තිය වෛයි. රෝම ලන්දේසි යුක්තිය නෙවෙයි. සිළිඳුගේ යුක්තියත් නෙවෙයි. ඒක ගේම් එකක්. කුමන්ත්‍රණයක්. සැලැස්මක්. ඒ ඔක්කොම සමාජ විලාසිතාවක් වෙලා. ශානි අබේසේකර, අනුර කුමාර දිසානායක. කාදිනල්, අධිකරණය, ඉන්දියාව අමෙරිකාව, ටිල්වින් සිල්වා, හරිනී, යූ ටියුබ්, මාධ්‍යය ලට්ට ලොට්ට මේ ඔක්කෝම කළවම්. එකිනෙකට සම්බන්ධයි. අසම්බන්ධයි. රනිල් කරපු වැරදිවලට ගන්න හදනකොට, රනිල් කරපු දේවල්වට වඩා වැඩියෙන් කරන්න ජනතාවම ඉල්ලා සිටිනවා. ඔක්කොමලා සුදාලා.

නෑ අපි එහෙම නෑ. කිව්වට එහෙම තමයි.

ඉතිං මෙතන නේද ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ. හැත්තෑ හය වසරේ ශාපය කියන එක යථාර්ථයක් ද, ප්‍රබන්ධයක් ද කියන එක තුළ සමාජය ගොඩ නැගී තිබෙන්නේ වෛරය දිහාවට. බුදු දහම ගැන කතා කර කර ඉල්ලා සිටින්නේ ඇසට ඇස නොව ඇසට රීරි මාංශ.

දැන් සියලුම සංස්ථා විනාශ වෙලා ඉවරයි. ඒවා අලුතින් හදන්න බලය දුන්න බලය ගත්ත අය කාසියේ අනිත් පැත්ත. පුනරුදය කිව්වට තේරුමක් නෑ. කොපි පේස්ට් සමාජයක්. කවුරුත් කැමැති නෑ පිළිගන්න. වරද, වැරදීම, නො හැකියාව.

එහෙම කරන්න එහෙම හිතන්න ඉඩක් නෑ. ඔක්කෝම ප්‍රෝග්‍රෑම් එකක. පර්යේෂණාගාරයක මීයෝ වගේ. අනුරලා වැරදියි කියන අය, රනිල්ලා වැරදියි කියන අයගේ වෙනසක් නැත්තේ නෑ. ඒත් අවසානයේ අරමුණ එකයි. අන්‍යතාව, බලය, සතුට

අපි රටක් විදිහට, ජාතියක් විදිහට හිතන්න ක්‍රියා කරන්න තවම අවස්ථාව ඇවිත් නෑ.

තාම අපි ඉන්නේ අපිටම ආවේනික අනන්‍යතා අර්බුදයක. ඉගෝ ගුලියක. අනන්‍යතාව අපිට සාමූහිකව ගොඩ නගා ගන්න දෙන්නේ නෑ. ඒක ලොකු සැලස්මක්. ඒක ගෝලිය කලාපීය අවශ්‍යතාවක්. ඒක දැන් සමාජ මාදිලියක්. ඒක විශ්වාස කරන්න බැරි තරමට නව සාමාන්‍යකරණයක්. තනි තනි ගේම්, හවුල් ව්‍යාපාර ගේම්, සමාගම් ගේම් මිසක රටක් විදිහට සියලු වාර්ගිකත්වයන් ඇතුළත් ජාතික ගේමක් ගහන්න ඉඩක් නෑ. ලෙනින්ලගේ ජාතික විමුක්තිය ඉවරයි. ධර්මපාල ඉවරයි.

මාලිමා ආණ්ඩුවට දැන් ගහන්න වෙලා තියෙන්නේ අමුතුම ගේමක්. බලය තියා ගන්න. බලය දික්කරගන්න. සමාගම අරක්ෂාකරගන්න. ඒ වෙනුවෙන් අධිකරණය යොදා ගන්න එකයි දැන් තියෙන හොඳම ආයුධය. මිනස්සු ඒක විශ්වාස කරනවා නෙවෙයි, කරනවා කියලා හිතනවා. ඒත් එහෙම එකක් නෑ කියලා මිනිස්සුත් දන්නවා.

ඒත් හැම මඟුලක්ම විවේචනය කරන මාර දාර පොරවල් පවා අධිකරණයට අත තියන්නෑ. ඒ වුනාට දන්නවා අධිකරණය කියන්නෙත් අනිත් ඒවා වගේ මජර, ජරා ජීර්ණ කුණු ගොඩක්. “ඔය ! දැන් සිදු වෙන්නේ යුක්තිය” කියලා අර්ථකතනය කරගන්න ලේසියි. නමුත් ඇත්ත ඒක නෙවෙයි. අත් අඩංගුවට පත්වෙයි කියන බයට බොරුවට කියනවා අපි අධිකරණයට හිස නවනවා කියලා. එහෙම මගුලක් නෑ. ඒක ගොඩක් දෙනා දන්නවා. හරියට පංසලයි දායකයයි වගේ. භක්තියෙන් ඉන්න කෙනත් එක්ක විතරයි ගේම් එක ගන්න පුලුවන්. නැත්තම් දෙගොල්ලම දැනගෙන නොදන්නවා වගේත් ගහන ගේම් තමයි දැන් තියෙන්නේ. මේක ඇත්තටම දැන් ගේම් එකකුත් නෙවෙයි. ඒක සමාජ මාදිලිය. ඒකෙන් පිටට යන්න බෑ. ඒක ජීවිතය. ඒක හැබැයි ධනවාදය නෙවෙයි. ඒකට ධනවාදය රිංගලා තියෙනවා.

දැන් මේ ආණ්ඩුව හන්නෙත් ඒක. ඒත් ඒකත් ලේසි නෑ. ඉතිං ඒ ගේම් එකට තියෙන බලවත්ම එක නීතිය. ජනතාවගේ ඇස් බැඳලා යුක්තිය අතට අරගෙන තියෙන්නේ.

ආණුඩුව දුන්න පොරොන්දු තමයි. දූෂිතයින්ට දඬුවම් දෙන එක. දූෂණය නතරකරන එක. ඒකට දේශීය නිෂ්පාදනයක් නෙවෙයි. ඒත් හරියට “බාටා සෙරෙප්පු” අපේ වගේ, “නෙස්ලේ නෙස්ප්‍රේ” වගේ අපේ වගේ නිෂ්පාදනයක්.

ලංකාව කියන එක ගැන, රටක් කියන දෙයක් ගැන, ජාතියක් කියන දෙයක් ගැන බොරුවට කතා කරන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක ඇත්තටම කරන්න ඕන නම් අපි තව පරිප්පු කන්න ඕන. කන්න වෙනවා.

මේ නිසා රනිල්ට දඬුවම් දීම කියන එක තුළ කෙටියෙන් සහ සංක්ෂිප්තව කියනවා නම්, එහෙමත් නැත්තම් දාර්ශනිකව කියනවා නම් ශේක්ෂ්පියර්ගේ නාට්‍ය එකතුවක් කියන එකයි කියන්න තියෙන්නේ.

එලිසබෙතන් රඟහලේ හැමෝම නළු නිළියෝ.

අපි එහෙම නෙවෙයි කියලා කියන්න පුළුවන් නම්, අන්න එතනයි ශ්‍රේෂ්ඨ වෙන්නේ. ඉන් මෙහා දෙයක් නෑ. ඉන් එහා ඔක්කොමලා සුදා ලා.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

ලිමාට් ප්‍රවාද සූරිච් සිට- Limmat Thesis – from Zürich

23. 08. 2025

රනිල්ට ඉතිරි වී ඇත්තේ කොරහ බිඳගෙන ජනතාව දෙසට යෑමයි

   

                                                   

නො වෙන්නත් බැරි දෙය

මට මෙන්න මෙහෙම දෙයක් හිතෙනවා. ඒක කොහෙත්ම වෙන්න බෑ කියල හිතන්නත් බෑ. දවසින් දවස එකකට එකක් වෙනස් දේවල් ලංකා දේශපාලනයේ සිදු වෙන්න පටන් ගෙන තිබෙන නිසා අනාගතය පුරෝකතනය කරන එකත් ලේසි පහසු නෑ. කිසිම අතකින් ස්ථාවරත්යක් නැති රාජ්‍යයක් පවතින්න න්‍යායන් අවශ්‍ය වෙනවා කියලා හිතා ගෙන කොපමණ ගැලපීම් කළත් වැඩක් වෙන්නෙ නෑ. ආකෘතියකට අනුව සන්දර්භයක් නිර්මාණාය වී තිබේ නම්, අපිට ඊ ලඟට සිද්ධ වෙන්න නියමිත දේ යම් කිසි විදහකට කියන්න පුලුවන්. නමුත් එහෙම දෙයක් තියේද කියන එක ප්‍රශ්නයක් විදිහටමයි තවමත් තියන්නේ. මේ නිසා ආකෘකියකුත් නැති සංදර්භයකුත් නැති රාජ්‍යයකට මුහුණ දෙන්නට තිබෙන හොඳම තත්ත්වයයි දැන් අප අත් විඳිමින් ඉන්නේ. හෙට මොනවා වෙයිද මොනවා කරයි ද දන්නේ දෙවියෝ පමණකි යන තත්ත්වයට රට පත් වී ඇත.

ඇතැයි සිතන ව්‍යවස්ථාවේ විශ්වාසය

සිදුවිය හැකි බොහෝ දේවල් අතර සිදුවීමට ඇති නිෂ්චිත දෙයක් ලෙස මේ වසරේ දී ජනාධිපතිවරණය තියන්න සිද්ධ වී  ඇත යන විශ්වාසය වෙතයි හැම දෙයක්ම දැන් කේන්ද්‍රගත වී තිබෙන්නේ. එහෙම හිතන්නේ රටක් විදිහට පවතිනවා යැයි සිතන ව්‍යවස්ථාව හේතුකොට ගෙන යි. මේ ගැන ඇති යම්කිසි විශ්වාසයක් පදනම් කරගෙන වෙන්න පුලුවන් දේ නම් අලුත් පාලකයෙක් පත්කර ගැනීමට ඇති පසුබිමයි. ඒ සඳහා සියලු දෙනා සූදානම් වෙමින් පිටිය සකසා ගෙන යන ආකාරය දවසින් දවස බහුවිධ වේස අරගනිමින් දවස ගෙවී යයි.

දෘෂ්ටිවාදය සහ සත්‍යය

අස්ථාවර රාජ්‍යය ස්ථාවර කිරීම සඳහා ශපත කරන හැම අපේක්ෂකයෙකුම ඒ සඳහා විශ්වාසයක් පෙන්වති. ඒ ගැන ජනතාව විශ්වාස කරවීම පිණිසයි දැන් තිබෙන තරඟය. විශ්වාස කරවීම කියන්නේ දෘෂ්ටිවාදයක් අන් අය මත ඒත්තු ගන්වනු ලැබීම යි. මේ නිසා විශ්වාසය සහ දෘෂ්ටිවාදය අතර ඇති සබැඳියාවට කියන්න පුලුවන් “ඇත්ත” කියලා. දැන් ඔක්කොමලා කතා කරන්නේ ඇත්ත. අස්ථාවර රාජ්‍යය ස්ථාවර කරන්න සූදානම් වන අය විසින් ප්‍රකාශ කරන ඇත්ත සහ අස්ථාර රාජ්‍යය ස්ථාවර කරන්නට භාවිතාවෙන් ක්‍රියාකරන ඇත්ත තේරුම් ගැනීම වැදගත්. මේ ඇත්තවල් දෙක ආත්මීය ඇත්ත (subjective truth) සහ වාස්තවික ඇත්ත (objective truth) කියලා තේරුම් ගන්නත් පුලුවන්. නමුත් මේ දෙකෙන් කුමන ඇත්ත ද, නියම ඇත්ත (real truth) කියා කියන්නට බැරි තරමට දෘෂ්ටිවාද සැරි සරමින් ජන මාධ්‍ය සහා සමාජ මාධ්‍යත් තම තමන්ගේ ප්‍රචාරණ මාධ්‍යයත් ලහි ලහියේ ක්‍රිියාත්මක වීමටයි අපි කියන්නේ ජනාධිපතිවරණය හෝ මැතිවරණය කියලා.

ආත්මීය ඇත්ත යනු න්‍යායික ඇත්තයි (theoritical truth). වාස්තවික ඇත්ත යනු ඓනද්‍රීය ඇත්තයි(organic truth). මේ දෙකෙන් පළමු වැන්න අයිති පාලන ආණ්ඩුවට පිටත සිටින එසේම ඊට එරෙහිව සිටින පොදුවේ ගත් විට විපක්ෂය කියන කොටස් නියෝජනයටයි. ඓන්ද්‍රීය ඇත්ත ආණ්ඩුව සතුයි. විපක්ෂයේ ඇත්ත සහිනයක් නම් ආණ්ඩුවේ ඇත්ත යථාර්ථයක්. නමුත් යථාර්ථයක් වී ඇති ඇත්ත අස්ථාවර රාජ්‍යය ස්ථාවර කිරීමට කොතරම් සමත් දැයි කියන්න වෙන්නේ පුරෝකතන හෝ සංඛ්‍යා ලේඛන අනුව නොව රටේ ජනතාවගේ සුභ  සිද්ධිය මත යි.

 ජනතාව සහ ජීවන සංස්කෘතිය

දැන් ජනතාවට එල්ලෙන්න වැල් නැති ගාණට හෙම්බත් වී ජීවත් වන්නට සිදු වී ඇත්තේ රාජ්‍යයේ ඇති අස්ථාවරත්ය නිසා ය. පවත්නා පාලනය ඒ සඳහා ගත යුතු හා ගත හැකි ක්‍රියාමාර්ග අරගන්නේ ජනතාවට සුභ සෙත ඇති වීම පිණිස යැයි කාට නම් කිව හැකි ද. වැඩි වන බදු බර, ඉහල යන බඩු මිල, කප්පාදු වෙමින් යන ජීවන තත්ත්වයන් යන සමස්ථය, මේ නව ලිබරල් පරිභෝජනයත් ඒ හා බැඳී ඇති අනවරත තරඟකාරී ජීවන විලාසිතාවට කොහෙත්ම ගැපෙන්නේ නැත. ඒනිසා මෙම ජීවන සංස්කෘතිය හැම අතින්ම කඩා වැටී ඇති හෙයින්  ආණ්ඩුව ගන්නා ක්‍රියාමාර්ග කිසිසේත්ම මේ ශෛලිය තෘප්තිමත් කරන්නේ නැත. මේ නිසා ආණ්ඩුව විසින් පෙන්වන අර්බුදයේ  ඇත්ත යනු ධනවාදයේ ඓන්ද්‍රීය ඇත්තයි. අපේ වගේ අව වර්ධිත ඇට්ටකුණා ධනවාදී සංස්කෘතියකට මේ අවුල ජීවන පතුලේ ඉඳලම බලපෑම් කරනවා.

අවුලේ වාසිය සජිත්ට ද අනුරට ද?

මේ අවුල ආණ්ඩුවට විරුද්ධව සිටින අනාගත නායකයන්ට වාසියක් ගෙන දුන්නත්, අවුලෙන් ගැලවීමට අවශ්‍ය ආර්ථික සමාජ දේශපාලන චින්තනයකින් තොර නායකත්වයට පවා මුහුණ දීමට සිදු වන නස්පැත්තිය රනිල් පාලනයෙන් වෙනස් වීමට නම් සමාජ දේහය ගැඹුරු පරිවර්තනයකට ලක්කිරීමට සිදු වෙනවා. එකට සුදුසු නායකත්වයක් වගේම සුදුසු ජනතාවක් ද සිටිය යුතු ය. ඡන්දයක් විසින් දෙන අවස්ථාව ක්ෂික ලොතරැයි දිනුමක් වගෙයි. ඒ දිනුම හරියට ප්‍රයෝජනයට ගන්නේ කොහොමද යන්න බුද්ධිමත් තීරණයක්.

ඒ කෙසේ නමුත් මේ ආණුඩව එනම් විශේෂයෙන් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ රට ස්ථාවර කරනු පිණිස ය යන පුරෝකතනය තුල සිට ගන්නා ක්‍රියාමාර්ග  අනාගත රාජ්‍යයට ප්‍රතිඥා දෙන අපේක්ෂකයන්ට බැලූ බැල්මට වාසි සහගත වී ඇත්තේ ජනතාව මත ඇති පීඩනයට ආණ්ඩුවත් පාලකයාත් වගකිව යුතු නියාමය නිසා ය.

දැන් එක් අතකින් තරඟයකට රට වැටී ඇත. අනෙක් අතින් සංවිධානාත්මක පිරිස් රජයට බල කරමින් තම අයිතීන් වෙනුවෙන් කරන සටන් නැවත වටයකින් ආණ්ඩුවටත් නායක රනිල්ටත් පාරාවල්ලක් වී ඇත. ඒ අනුව ගණන් හැදීමේ දී, අනාගත වාසිය ඇත්තේ කිහිප දෙකෙකු අත බෙදී ඇති ජනතාවගෙන් වැඩි පිරිස හිමි කොටසට ය. මේ ජනාතාව තම තමන්ගේ ගොඩට වැඩි වැඩියෙන් ගොනු කරගෙන අවසානයේ කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරවා ගැනීමේ අවසානය විසින් ඊ ලඟ නායකයා පත් වනු ඇත. ඒ අතරේ සජිත්, අනුර, ධම්මික, දිලිත් ඇතුලු තවත් අය එකතු විය හැකි වුවත් කරට කර සටන පවතින්නේ දැනට අනුව අනුර සහ සජිත් අතර බව කාගෙත් විශ්වාසය වී ඇත. මේ දෙදෙනාගෙන් කවරෙකු දිනුවද පාලන බලයේ සිටින රනිල්ට වැදගත් නැත. ඔහුට මෙවර තරඟ කර ජය ගත හැකි ද යන්න නිෂ්චය කර ගැනීම සහ ඊට අනුව ක්‍රියාත්මක කිරීමයි රනිල්ගේ ඉදිරි දේශපාලනය. අනෙක් සියලු දෙනාම දන්නා දෙයක් ඔහු නො දැන ගැනීමටත් ඔහුට සහසම්බන්ධ බුද්ධි තොරතුරුවලට නො තේරීමට විදිහක් කොහෙත්ම නැත. එම නිසා රනිල්ට ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේ දී ජය ගත නො හැකි නම්, ඔහු ඉදිරියේ දී කරන දෙය ඉතා වැදගත්ම දෙයක් වන්නට නියමිත ය. හොඳ නරක දෙකටම පොදුය. මේ දෙකම බලය පතා විය හැකි ය.

රනිල් කොරහ බිඳියි ද?

අපේ වහරේ ඇති වැකියක් වන්නේ “යන යකා යන්නේ කොරහත් බිඳගෙනය” යන්න පරාජය වීමට නියමිත රනිල්ට ආදේශ කරනු ලැබුවොත් ඔහු විසින් ගන්නා ඉදිරි ක්‍රියාමාර්ග කුමක් විය හැකි ද.

එකක් වන්නේ ජනාධිපතිවරණයට කලින් මහමැතිවරණයක් සඳහා ආණ්ඩුව විසුරුවා හැරීම යි. අනෙක නම් දැනට ඔහු සහා එජාපය උත්සාහ කරන පුලුල් සන්ධානය පිහිටුවා නිර්පාක්ෂික අපේක්ෂකයා බවට පත් වීමයි.

මෙම සාධක දෙක සලාකා බලන විට පළමු වැන්නට යොමු වීමෙන් රනිල්ට වාසි සහගත තත්ත්වයක් ඇති විය නො හැකි ය.  මේ නිසා අවසාන තුරුම්බුව වී ඇත්තේ දෙවැන්න වෙත යොමු වීම ය. ඒ වෙත ගමන් කරන්නේ නම්, එයින් ඔහුට ජය අත් විය යුතු ය. ජය අත් පත් කර ගැනීමට නම් ජනතා කැමැත්ත තිබිය යුතු ය. ජනතා කැමැත්ත ලැබීමට නම් ජනතා අභිලාෂයන් ඉෂ්ඨ සිද්ධ විය යුතු ය. එය සිදු කිරීමට නම් ස්ථාවර රාජ්‍යයක් තිබිය යුතු ය. එහෙම දෙයක් නැති තැන දවසින් දවස සිදු වෙමින් යන්නේ ජනතාව පීඩනයට සහ අසහනයට පත් වීම ය. ඉතින් මොනාකාරයේ පුළුල් සන්ධානයක් හැදුවත් ජනතා කැමැත්ත රනිල්ට ලැබේ ද. මේ බව ඔහු නොදනී ද. මේ බව රනිල් දන්නේ නම් ඔහුට ඩෙකාට්ස් කියූ දෙය කිව හැකි වනු ඇත. “මම දනිමි එනිසා මම පවතිමි”  ( I know, therefore I exist) යන්න ය.

එහෙම නම් ඔහු දන්නේ කුමක් ද

දැන් අපට පුරෝකතනය කරන්න්න වෙනවා ඔහු දන්නවා කියා. එනම්, ජනතාවට ඇති පීඩනය සහ විප්කෂය විසින් පොළඹවන, සහ විපක්ෂය විසින් ආණ්ඩුවට කරන බලපෑම සහ ඒ ඔස්සේ ජනතා ආකර්ශනය දිනා ගනාගෙන ඇති බව. මේ නිසා එය වෙනස් කිරීම සිදු කිරීමට නම් ජනතා ප්‍රශ්න වෙත යොමු වී ඒ කෙරෙහි අවධානය යොමු කිරීම කළ යුතු බව. එය සිදු කිරීම කළ හැකි යැයි හිතන්නේ ඡන්දයට පෙර ආසන්න කාලය තුල දී ය. ඒ අතර කාලයේ දී, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ දෙවැනි ණය වාරිකය ලබා ගැනීමට රාජ්‍ය ආදායම කෙරෙහි වැඩි අවධානයක් යොමුකොට රාජ්‍යය ශක්‍යතා විශ්වාසය තහවුරු කළ යුතුය යන නිගමනය. අනෙක් කරුණ වන්නේ, ඉදිරියේ දී බලයට එන නායකයා සතු බලය කෙසේ පැවතිය යුතු දැයි තීරණය කිරීමට ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිපාදන දෙසට යොමු වී මේ කාරණා ඉටු කරන්නට හැකි වන්නේ නම් සිදු වන දේ ගැන ගණන් බැලීමට ඇති හැකියාවය. මේ හා බැඳුණු තවත් කාරණයක් වන්නේ දෙමළ ජනයාගේ ඉල්ලීම කෙරෙහි යොමු වී ඔවුන්ගේ අභිලාෂයන් වෙත පෙර නො වූ පරිදි මැදිහත් වීම ය. එය දකුණේ දේශපාලනය තුල කළමාණාකරණය කර ගැනීමට ඇති වාසිය වී ඇත්තේ, ප්‍රධාන බලවේග දෙක වන මාලිමාව සහ ටෙලිපෝනයට විරුද්ධත්වයක් පෑම හෝ නොපෑමේ වාසිය ද ලබා ගත හැකි වෙතැයි යන විශ්වාසය තුල ය.

ජනතාව අපට පුදුම කරාවිද

මෙයින් පළමු කරුණ වන ජනතාව දෙසට හැරී ඔවුන්ගේ අභිලාෂයන් වෙත යොමු වන්නේ නම්, එය එසේ කරන්නට සිදු වන්නේ පවත්නා බංකොලොත්බවට පිළියමක් ලෙස රාජ්‍ය ආදායම වැඩි කර ගැනීමට ගත් ක්‍රියාමාර්ග රිවස් කිරීමෙනි. දැනටමත් පාරට පැමිණ ඇති වැටුප් වැඩිකිරීමේ සටන එකින් එක වර්ධනය වී සමස්ථ රාජ්‍ය සේවයට ව්‍යාප්ත වීමට ඇති හැකියාව පාලනය කර ගැනීමෙන් හෝ බදු සහ ආර්ථික පීඩනය දුරු කරලීමෙනි. මහ බැංකුවේ අධිපතිගේ අදහසට අනුව වැඩි කළ බදු වෙනස් කරනවා වෙනුවට ආදායම් තත්ත්වය ඉහළ නැංවීමයි කළ යුත්තේ නම්, මුලින්ම රාජ්‍ය සේවයේ සේවක ආදායම වැඩි කළ යුතු ය. එය දෙන්නම් කාසිවලට කල් දැමිය නො හැකි බව සක් සුදක් සේ පැහැදිලිය.

නමුත් මේ සියල්ල සිදු කරනු ලැබුවත් ජනතාව ඔහුට නැවත අවස්ථාවක් ලබා දේවි ද යන්න ගැනත් ඔහුට මනා අවබෝධයක් ඇත්නම් කළ යුත්තේ, යන යකා කොරහ බඳගෙන යාම ය. නමුත් මේ යකා බිඳින කොරහ නිසා ගැටලුව ඇති විය හැක්කේ ජනතාවට නොව, ඊ ලඟට බලයට පත්වන්නාට ය. සහන දීමනා, වැටුප්, මිල අඩුකිරීම්, ඇතුලු ජනතාව වෙත දිහ හැකි උපරිම දෑ ඉටු කරමින් ජනතා අභිලාෂයන් ලබා දී රාජ්‍යය රිවස් කළ හැකි ය. එයට කිසිවකුට විරුද්ධ විය නො හැකි අතර, අනෙක් හැම නායකයකුගෙත්, ජනතාවගේත්, මහ මග සටන් කරන්නාගේත් අපේක්ෂාව එය වන බැවිනි. ඔහුට ජය ගත හැකි වුව හොත් රිවස් දැමූ රාජ්‍යය ඉස්සරහට ගැනීමට එම න්‍යායේම විරුද්ධ සංසිද්ධිය ක්‍රියාත්මක කළ හැකි අතර පරාජයට පත් වුව හොත්, අනාගත නායකයාට ඒ බර කරගසා යෑමට සිදු වනු ඇතැත්, නව නායකයාට සහ අලුතින් පත්විය හැකි ආණ්ඩුවට හිටපු නායකයාගේ ක්‍රියාමාර්ග රිවස් කළ නොහැකි වනු ඇත. ඒ අනුව නැවත ගෝඨාභය දක්වා රට ගමන් කිරීමෙන් පසු නැවත අභියෝගය බාර ගන්න ග්‍රීක මිත්‍යා කතා කායකයා වන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ යැයි පුරෝකතනය කරන රනිල් එළැඹෙන කාලය තුල ජනතාවාදී නායකයෙකු බව භාවිතාවෙන් පෙන්වන්නට තීරණය කළ හොත් ජනතාවට සහනයක් අත් වනු ඇත. එය කෙටිකාලීන වුවත් අනාගත පාලකයාට අභියෝගයක් ඉදිරි කරනු ඇත.

මෙම ලිපිය පටන් ගැන්මේ දීම සිතූ දෙය යථාර්ථයක් කළ හැකි වන්නේ බලයේ සිටින ඓන්ද්‍රීය ඇත්ත නියෝජනය කරන්නා වන රනිල්ට මිස, ආත්මීය  ඇත්ත සතු  අනාගත බලයට සිහින දකින සජිත් හෝ අනුරට නොව. ඔවුන්ගෙන් බලයට පත්වන කාට වුව රනිල් ගෙන දී යන්නේ රනිල්ගේ පරාජය හෝ ජය ගන්නාට අභියෝගයකි. එයින් අනුරට ඇති අභියෝගය තවත් දෙගුණ තෙුගුණ විය හැකි ය. එය භාර ගැනීමට මාලීමාව සූදානම් ය. අනුර ද සූදානම්ය. බලය ඉල්ලන්නේ අභියෝග බාර නො ගන්නට නොවේ. එහෙත් යම් විකට සජිත් එහෙම කරන්නත් බැරි නෑ.

අස්වැසිල්ල පුරෝකතනය කිරීම

කෙසේ වෙතත්, මේ වසරේ මැද සිට ලංකාවට යම් අස්වැසිල්ලක් ඇති වනු ඇතැයි සිතිය හැකි වේ ද. ඒ බව ආණ්ඩු පාර්ශවයෙන්, විශේෂයෙන් රනිල් පාර්ශවයෙන් වක්‍රව කරන ප්‍රකාශවලින් ද අනුමාන කළ හැකි වේ. එය තාවකාලික විය හැකිය නමුත් එය ඉදිරියට යෑම නායකයා මෙන්ම ජනතාවගෙත් කැපවීමක් ය. මෙරු බවට පත් වූ සිහිනයක් නොවී ජනතාවට වාසනාව උදාකර දිය හැකි පාලකයෙකුත්, පාලකයාට වාසනාව උදාකර ගත හැකි ඥාණවන්ත ජනතාවකුත් රටට ලැබේවා කියා ප්‍රාර්ථනා කිරීම හැර අසුභවාදී අනාගතයක් ප්‍රාර්ථනා කළ නො හැකි ය. ප්‍රාර්ථනාව සිහිනයක් වුවත් සිදුවිය හැකි යථාර්ථයට සහතික නැත.

ත්‍රිත්ව අභියෝගය

එහෙත් නව ලිබරල් ක්‍රමවේද අනුගමනය කරන රනිල් හෝ රාජපක්ෂ පාලනයටත්, සජිත් නියෝජනය කරන දේශපාලනයටත් මේ ප්‍රාර්ථනාව ජය ගත හැකි වේදැයි ද යන සංසන්දනයේ දී, එතරම් ලොකු වෙනසක් බලාපොරොත්තු විය නො හැකි ය. ජවිපේ ප්‍රමුක මාලිමාවට මේ තත්ත්වය අලුත්ම තත්ත්වයක් උදාකරනු ඇත. එය එක් අතකින් ත්‍රිත්ව අභියෝගයන් වේ.

එක බංකොලොත් රටක් නව ක්‍රමයකට පරිවර්තනය කිරීම සඳහා ඇති ව්‍යාස්ථාපිත බලය සහ ජනතාව ඒ කෙරෙහි දක්වන විශවාසය.

දෙක. මෙකී වෙනස සඳහා අනුගමනය කරන ආර්ථික දර්ශනය හා දේශපාලන උපායන්, රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික සබඳතාවයන් සඳහා පවතින දර්ශනය කුමක්ද යන්න.

තුන. පවතින රාජ්‍යය පවත්වාගෙන යමින් වෙනසක් සහ විපරිවර්තනයක් සඳහා අභ්‍යන්තර ප්‍රතිවිරෝධයන්ට මුහුණ දීමේ දී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා සම්බන්ධ අයිතීන් වෙනුවෙන් වන ගැටුම් හඳුනා ගන්නේ කෙසේද හා ඒවා විපරිවර්තනය කර ගනු ලබන්නේ කෙසේද, කුමන දැක්මක් ඔස්සේ ද යන අභියෝගයන් ප්‍රධාන වේ.  මාලිමාවට මුහුණ දීමට සිදු වන්නේ තනි රටක සමාජවාදය ක්‍රියාත්මක කිරීමට උදාවන අභියෝගය ය.

නව මිනිසා සහ නව සංස්කෘතිය

එහෙත් මාලිමාව සමාජවාදයක් වෙත ගමන් කරන මාර්ගය අනුගමනය කරනු බලන බවක භාවිතාවක් නැතැත්, සමාජ ප්‍රාතන්ත්‍රවාදී සමාජයක් වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වීමට නම්, එවැනි රාජ්‍ය ක්‍රමයකට සරිලන ගුණය හා ස්වරූපය දෙස බැරෑරුම් දක්මකට ගමන් කළ යුතු වේ. වාම විභවයක් සහ රතු පැහැයක් ඇති මාලිමාව චීන ක්‍රමයේ භාවිතාවකට ගමන් කරන්නේ නම්, අප වැනි රටකට කොතරම් දුරට ඔරොත්තු දේද, යන්න සංස්කෘතික ප්‍රශ්නයක් වගේම, ගෝලීය බල දේශපාලනයේ ගොදුරු බිමක් වී ඇති ලංකාව කලාපීය පීඩනයෙන් මිදීමට තරම් හය්යක් හදා ගත හැකි ද යන්න සැලකිය යුතු කාරණයකි. නව පාලන ක්‍රමයක්, නව රාජ්‍යයක් බිහි කිරීම අභිලාෂය නම්, මේ සඳහා නව මිනිසකු බිහිකර ගත යුතු ය. ඒ මිනිසා නම් සාක්‍යල්‍යවාදී මිනිසා ය.

පිළිතුරු ඇති නැති නිගමනය

ඒ මිනිසාට උචිත ක්‍රමය වන්නාවූ නව චින්තනයන් සහිත සාකල්‍ය ඒකකත්වයක් සහිත දර්ශනයකට ගමන් කළ යුතු වන්නේ නව ලිබරල්වාදී අසීමාන්තික පරිභෝජන රටාවේ වහල් බවින් මිදුණු ආධ්‍යාත්මික අභ්‍යන්තරයත්, ශික්ෂණයෙන් යුක්ත අධ්‍යාත්මික භාවිතාවක් සහිතව ඇති භාහිරත් වෙතට දේශපාලන සංස්කෘතියත් ආර්ථික සංස්කෘතියත් ගොඩ නැංවීම ය. මේ සඳහා වන නව ශිෂ්ටාචාරය වෙත අවතීර්ණය වීමට දක්වන අවංක එහෙත් ගැඹුුරු දාර්ශයක් ඔස්සේ පියවර ගතහොත් පමණය. මෙම දර්ශනය ඊනියා නො බැඳි පිළිවෙත ලෙස සිතන්නේ නම්, කළ හැකි දෙයක් නො මැති ය. නූතන සංවර්ධනය යන මිත්‍යාව පසු පස ගමන් කරන්නේ නම්, නැවත යන්නට ඇති පාර ධනේෂ්වර මාවතමය. මේ එකක්වත් නො මැති මාවත ඇත්තේ අප සතුවම ය. නමුත් අප සතු බටහිර මිනිසාගේ ව්‍යාජ ජීවන විලාසිතාව නව මිනිසකුගේ විලාසිතාවක් බවට පත් කර ගැනීම යනු දවසක දෙකක වසරක කාලයක් නො වුනද වසර දහයක් ප්‍රමාණවත් ය. වැදගත් වන්නේ ඊට ඇවැසි පාලන දැක්ම, චින්තනය, විනය සහ මානව ගුණය ය.

තවත් නිගමනයක්

ඉතින් අර සියල්ල එසේ කරන රනිල් මේ කාලය තුල, රටෙන් හොරා කා ගත් ධනය නැවත ආපසු ගන්නත් කටයුතු කරයි කියා නම් බලාපොරොත්තු තැබිය නො හැකි ය. එසේ සිතන්නට තරම් විශ්වාසයක් ඇති කරන්නේ නැති වුවත් එය ඔහු විසින් අනාගත නායක්තවයට ඉතිරි කරනු ඇත. රනිල්ට රාජපක්ෂලාත්, රාජපක්ෂලාට රනිලුත් යන අන්තර් පරායත්තතාවය නිසා පශ්චාත් ගෝඨාවාදී බලය යනු  එකිනෙකා රැකෙන ක්‍රමයකි.  රාජපක්ෂලාගේ ඉරණම රනිල් විසින් විසඳුවා වුව ද  එය තාවකාලික අවසන් වීමට නියමිත ය. මෙන්න මේ බව දන්නා රාජපක්ෂලා පවා රනිල්ට එක්වන්ට බැරි නැත. නමුත් එය එසේ වන්නේ නම් සිදු විය හැකි දෙය පවා රනිල් තො දැන ගන්නට හේතු නැත. රනිල් තමන්ගේ වල ඔය විදිහටම කපා ගෙන සිය දිවිත් දසා ගනීවි යැයි හිතිය හැකි ද.  පංතිමය වශයෙන් රනිල්ට තවදුරටත් රාජපක්ෂලාව ආරක්ෂා කර ගැනීමට හැකි වනු නො මැත. ඒ තමන්ගේ බලය අන් හැමටම වඩා වැදගත් වන බැවිනි.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

11.01.24  

 

 

2024 විප්‍රවාසී සති දිනපොත- ඇතුල පිට මානව සංකලනය- ජීවිතය, කාලව සාහිත්‍ය, දේශපාලනය හා දර්ශනය

ජනවාරී   1

 ඥාව් කියා ගන්න බැරුව ඉන්න මිනිස්සුත් කිරිබත් උයලා පුළු පුළුවන් විදිහට සම්ප්‍රධාය පවත්වගෙන යනවා. රතිඥ්ඥා පත්තු කරනවා මිල ගනන් දරන්න බැරි උණත්.  සුභ අලුත් අවුරුද්දක් කියලා පුරුදු විදිහට කියනා. ඒක සම්ප්‍රධායක්. ඒක ඇත්ත ද නැත්ත ද කියන එක තමන්ම දන්නේ පරණ විදිහටම ජීවිතේ පවත්වාගෙන යන කොටයි.  සිදුවෙන දේ මොනවා උනත් බලාපොරොත්තු තියා ගන්නවා හැර වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. මිනිස්සු හැමෝම ඉන්නේ ජීවිත බලාපොරොත්තුවක. මැරෙන බව දැනගත්ත උනාට මැරෙන්නේ කවදද කියලා දන්නෙ නෑ. ඒක නිසායි බලාපොරොත්තු කියන එලියත් එක්ක හීන දකින්නේ. ඒක මෙහෙමයි කියලා කියන්නත් බෑ. මැරෙනවා කියලා දැනගෙන ඇඳේ ඉන්න කෙනාටත් එක මොහොතක් හරි ජීවත් වෙන්නයි ආසාව. හැම මිනිහෙක්ම මේ මොහොතට හරි ආසයි. ඉතින් ඔය කියන මේ මොහොත මොන මොන විදිහට විග්‍රහකරගත්තත්, ඒක ආත්මීයයි. බාහිර නෙවෙයි මොහොත තියෙන්නේ අපි තුල. ජීවිතය කියන්නේ ඒක. ජීවත් වෙනවා කියන්නේ ඒක. ඒත් මේ මොහොත කියන්නේ මොකක්ද ? ඇත්තටම එහෙම දෙයක් තියෙනවද? 

ජනවාරි 2

 “මේ මොහොතේ ජීවත් වෙන්න” කියලා කියන අදහස ගැන මට තියෙන්නේ කුතුහලයක්. ඒක දාර්ශනික විදිහට ගත්තම මොකක්දෝ එකක් තියෙනවා. මොහොතක් කියන්නේ එලියේ තියෙන දෙයක් ද එහෙමත් නැත්තම් තමන් සහ තමන්ගේ හිත ඇතුලේ තියෙන දෙයක් ද. ඒකියන්නේ අපේ සිතේ තියෙන දෙයක් ද. මොහොත කියලා කියන්නේ නිතරම විපරිවර්තනයට භාජනය වන්නක්. මොහොත කියන්නේ නො නැවතී ගමන් කරන ධර්මතාවයක්. හරියට ඉර හඳ ගළන ගඟ වගේ වෙනස් වෙමින් පවතින දෙයක්. මේ මොහොතේ ඉන්නවා කියන්නේ වෙනස් වෙමින් පැවතීම, වෙනස්වීමේ ප්‍රවාහයේ පැවතීම. ඒ අනුව මේ ප්‍රවාහයේ ඉන්නවා කියන එක. එතකොට ලෝකය පවතින විදිහට පවතින්න දෙන්න කියන එක ද? මිනිසා එහෙම ඉන්න සත්වයෙක් නෙවෙයි. මේ මොහොත තුල හිතෙන් හිටියට ඒ මොහොතේම භාහිරත් එක්ක කරන ක්‍රියාව නිසා වෙනසක පත්වෙනවා. ඒක නැවත මොහොත බවට පත්වෙනවා. ඒ අර්ථයෙන් මේ මොහොතේ ජීවත් වෙනවා කියනකොට “මම” කියන කෙනාට මොකද වෙන්නේ. පුද්ගලයාට භාහිරින් ලැබෙනවා සංඥාර්ථයක්. එහෙමත් නැත්නම් අනන්‍යතාවක්. මේකයි අපි පවත්වාගෙන යන්නේ. හැබැයි අනන්‍යතාව කියන එක වෙනස් නො වන ප්‍රපංචයක් විදිහටයි බොහෝ දෙනා සලකන්නේ. මේ කියන අනන්‍යතාව නො වෙනස්ව තියා ගන්නයි හැමෝම හදන්නේ. ඒක එහෙම වෙන්නෙ නෑ. එහෙම හිතනවා. විශ්ව ධර්මතාවට එරෙහි දෙයක් ජීවිතයට අපි ගලපාගෙන ව්‍යාජයක ජීවත් වෙනවා. පුද්ගලයාට ආයතනයට, පක්ෂයට ගලපා ගන්නවා. වෙනස් වීම පිළිගත්තට අනන්‍යතාව වෙනස් නොවන දෙයක් විදිහටයි සලකන්නේ.. මේකේ මූලය එන්නේ “මම” කියන පුද්ගල ගොඩනැංවීමකින් මිසක ස්වභාව ධර්මයෙන් නෙවෙයි. මේ මොහොත සහ අනන්‍යතාව කියන දෙක අතර තියෙන්නේ මේ ප්‍රතිවිරෝධය මෙන්ම සහ සම්බන්ධයයි. ඒක අපෝහක නම් වාමංශිකයා ගැන තියෙන හා තමන් හිතන ආකාරය ගැන හිතන්න පුලුවන් නම් හොඳයි නේ ද

 ජනවාරි 3

 මේ අවුරුද්ද ලෝකයේ තවත් රටවල් කිහිපයකට මෙන්ම ලංකාවටත් මැතිවරණ වර්ෂයක්. අර්බුදය, ආර්ථිකය, දේශපාලනය, ජීවිතය, බලාපොරොත්තුව. ලංකාවට නම් මෙතෙක් ආව මගේ යන්න කිසිම චාන්ස් එකක් නෑ. ඒක වෙනස් කරන්න ඕන කිව්වට, කරනවා කිව්වට, එහෙම කරයි කියලා හෝ කරන්න පුලුවන් කියලා විශ්වාසයක් තියෙනවද? පශ්චාත් යටත් විජිත ලංකාවේ දේශපාලනයේ ඒ වෙනස කරනවා නම් දැනට ධාවන පථයේ ඉන්න තරඟකරුවන් දිහා බලද්දි ඉන්නේ මාලිමාව.

ඉතින් මාලිමාව ලොකු ගේමක් දෙනවා මේ පාර. වපුරන හැටියටයි අස්වන්න කියන්නාක් වාගේ අතුරු උපද්‍රවයක් නොතිබුණෝත් හොඳ අස්වැන්නක් ගන්න පුලුවන්. ඒත් වපුරන්නේ  රාසායනික පොහොර ගහලා නම්, අස්වැන්න කාබනිකයි කියලා කියන එකයි අවුල, හිතන එකයි ඒකට රැවටෙන එකයි අවුල.

ඒක වපුරන අයගෙ පැත්තෙන් ඔන්ටොලොජිකල් අවුලක්. ඒ කියන්නේ සත්භාවීය අවුලක්. මෙන්න මේ අවුල විසින් නැවත සමාජය අවුල් කරන්න පුලුවන්, එහෙම නැත්තම් වෙනත් සංස්කෘතියකට හැරෙන්න පුලුවන්. ඒක නව පංතිමය සංස්කෘතියක් ගොඩ නැගෙන්න ඉඩ හැදේවි. ඒක මාලිමාවේම වැඩක් නෙවෙයි. ඊට පස්සේ අනිත් අයගෙත් වැඩක්. ඒ වෙනස ඕන නම් අනිත් අයත් වැඩ කරන්න වෙනවා. හැබැයි වැඩ කරනවා කියන්නේ පක්ෂේ සාමාජිතක්වය ගන්න එකවත්, බැතිමතෙක් වන එක නෙවෙයි. එතැන දී ගැටලුවක් තියෙනවා.. ඒ ගැටලුව තියෙන්නේ මාලිමාව විසින් ඉල්ලා සිටින අනන්‍යතාව සහ එය විසින්ම ඇති කරන ප්‍රතිවිරෝධය. මේක අයිතිය, උරුමය සහ බලය වගේ තවත් බොහෝ සංකල්පීය දේවල්. මේ මොනවත් ගැන හිතන්නැතුව කරන්න තියෙන්නේ මාලිමාවට සහයෝගයක් දෙන එක. මොකද වෙන කවුරුත් නෑ. අපි කැමැති වුණත් නැතැත් රටේ ඉදිරි අනාගතයට 2024 ඇවිත් තියෙනවා.  එතැන දී හිතන්න තියෙන්නේ මාලිමාවට මේ සැරේ චාන්ස් එකක් නොදුන්නොත් ඊ ළඟ පාර ඒ චාන්ස් එක දෙනවා කියන එක ද නැත්තම්, මේ පාර චාන්ස් එක දීලා වැඩේ හරියන්නැත්තම් ඊ ලඟට වෙනත් අතක් බලන්න පුලුවන් කියන එක ද..

 ජනවාරි 4

 

මේ දවස මතක් වෙත් දි පෙබරවාරි 4 මතක් වෙනවා. ඒ දවස ගැන ලියන්න ඕන දේවල් අද ලියන එක වැඩක් නැති වුණත් මොකක්ද මේ නිදහස කියන්නේ.. මට හිතෙන්නෙම මේ සංකල්ප අයිති අපේ හිත්වලටමයි. මම නිදහස කියලා කියන කොට එන අදහසම ද ඔබට තියෙන්නේ.. හැබැයි සමාජයක් විදිහට මේ සංකාල්පය පොදු කරනවා. පොදු කෙරුවට එතන නිදහසක් ඇත්තටම නෑ. ඒක නිසා පුද්ගල නිදහස ගැන කතා කරනවා. සමාජ නිදහස ඇතුලේ තමයි පුද්ගල නිදහස තියෙන්නේ. මේක මම කියන්නේ නිකංම හිතට එන එකක් වගේ පෙනුනට, කල්පනා කරද්දියි මට තේරුනේ ඇයි මේ අදහස මේ වෙලාවේ ආවේ කියලා. නිදහස කිව්වට නිදහසක් නෑ. තියෙන්නේ තෝරා ගැනීමක්. එකඟතාවයක්.

 ජනවාරි 5

 යුක්තිය මෙහෙයුම කියාගෙන පොලිසය දැන් වැටලීමක් කරන එක ගැන මාර වැඩක් වෙලා තියෙන්නේ. මේක හොඳ ද නරක ද කියන දෙක අතර හිරවීමක්. හැබැයි ඔය පොදුයි කියලා හිතන සාමාන්‍ය ජනතාවට නම් ඕකට තියෙන්නේ හොඳ හරි නරක හිරි කියන එකයි, ඒකට හේතුවයි. ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නේ බුද්ධිමතුන්, සිවිල් සමාජය, නීතිඥ්ඥයන්, මානව හිමිකම් කියන අය. මෙතනනෙ ඇත්තටම වැඩේ තියෙන්නේ. කුඩු අල්ලනවද නැද්ද, ඒක කරන්නේ ඇත්තටද බොරුවට ද එහෙමත් නැත්තම් ගේම් එකක් ද කියන එකට කොහොමද පෙනී හිටින්නේ කියන කාරණය. ඇත්තටම මේ ප්‍රශ්නය මගෙන්ම මම අහගන්නංකො. ඇත්තටම ගත්තොත් මගෙ ඇතුලේ දැනෙන දේ තමයි මේ වැඩේ හොඳයි කියන එක. ඊට පස්සෙයි ඉතිරි ඒවා කතා කරන්න වෙන්නේ. කුඩු බොන කෙනෙක් හෝ කුඩු විකුණන හෝ මොන විදිහකින් හරි ඒ දෙයකින් වාසි ගන්න කෙනෙක් හැරුණු කොට මේ වසංගයට එරෙහි වෙන්නෑ කියන අදහසේ ඉන්න කවුරු හරි ඉන්නවා නං එතන හිතන්න දෙයක් තියෙනවා. දවස් දෙක තුනකට ලංකාවේ හිර ගෙදරකට ගිහින් බලන්න. මුලු මහත් සමාජයම බොන්ෂායි කැඩපතක් තමයි හිර ගෙදර කියන්නේ. එතැන බලන්න පුලුවන් රටේ තියෙන ඛේදවාචකය. යුක්තිය මෙහෙයුම අවංක වැඩක් උනොත්, ඇත්තටම 2024 පස්සේ බලය ගන්න කාට උනත් අංක එකේ වගකීම් අතරට එන වැඩක්. හොඳ වැඩක් කරලා බාර දුන්නට පස්සේ ඒක පවත්තවාගෙන යන එක.

ඒක කවුද හිරියටම කරන්නේ කියන කණ්ඩායමට මෙවර මැතිවරණය වාසි වෙන්න පුලුවන්. හැබැයි ඒක හරියට සාර්ථක උනොත් විතරයි. ඒක නාට්‍යක් තියලා කියන්න පුලුවන් උනාට මේ කරන අයට නාට්‍යක් කරන්න බෑ දේශපාලනය වෙනුවෙන්. මොකද ඒකට තියෙන කාලය වැඩියි. දිගටම නාට්‍ය පෙන්වන්න වෙනවා.. එතකොට දන්නනෙම නැතුව නාට්‍ය ඇත්ත වෙන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. මේක ජාතික ප්‍රශ්නයක්. ඉතින් ජාතික ප්‍රශ්නය නැවත ඔම්ලට් දාන්න පුලුවන්. අනිත් අතට ආණ්ඩුවට මේක කැමැති වුණත් අකමැති වුණත් කරන්න සිද්ධ වෙන එක හේතුවක් තියෙනවා. මත් ද්‍රව්‍යය නිසා සමාජ පරිභෝජනය හැකිලිලා තියෙන්නේ. මිල දී ගැනීමට ඇති නො හැකියාව නිසා විශේෂයෙන් අග නාගරික අව වරප්‍රසාදිත දුගී ජනයාට තියෙන පීඩන දෙගුණ තෙගුණ වෙලා තියෙන්නේ. මත් ද්‍රව්‍යවලින් සංසරණය වන සල්ලි පවා ආපසු ආර්ථිකයට එකතු වෙන්නේ නෑ.. මේක ධනේෂ්වරයේම ගැටලුවක්. අර්බුදයක් ඇති මේ වෙලාවේ ඒකට තියෙන එක විසඳුමක් විදිහට ගන්නත් පුලුවන්. මේකම අනිත් පැත්තට දේශපාලන වාසියක් වෙන්නත් පුලුවන්.  

 ජනවාරි 6

 අපි දෙයක් නොකර ඉන්නකොට අපි ගැන සහ එලිය ගැන සාධාරණීයකරණය කරන එක කරන  ලේසියි. එතැන ආත්මීය කොටස නැති නිසා. ඒත් අපි දෙයක් කරන කොට ඒක යුක්තිඅයුක්තිබවට එන්න හරි අමාරුයි. ඒක එන්නේ භාවිතාව කියන දේ තුල. අන්න එකකොටයි අපිට න්‍යායන් අවශ්‍ය වෙන්නේ. නැතිනම් අලුතින් හොයා ගන්න වෙන්නේ.. ඇත්ත කියන්නේ මොකක්ද කියලා හිතනව නම් හිතන්න වෙන්නේ.. තමන්ට බෝලේ පාස් උනොත්, මිනිහා කියන සත්වයා ඒක කොහොම හරි කරනවා.. හැබයි ඇත්ත කියන එක තමන්ට කුඩා කරගෙන. තමන්ගේ ආරක්ෂාවට, පැවැත්මටයි ඒක කරන්නේ. නමුත් ඒකේ අනිත් පැත්ත, ඒ කියන්නේ පරාර්ථකාමී  මිනිස්සු  ගැනයි හිතන්න වෙන්නේ. ඒකත් ව්‍යුහාත්මකයි, සංයුක්තියි. විශ්වීය විදිහට ගන්න කොටයි, අපි කරන දෙය මොකක්ද කියන එක ගැන හිතන්න වෙන්නේ.. විශ්වීයව හිතන මිනිස්සු තමන් කරන්නේ මොකක්ද කියන එකම තීරණය වෙන්නේ ඇත්ත කියන මතයි. විශ්වාසය කියන එකයි, සත්භාවයයි කියන දේවල් එක්ක නිසා සාධාරණීයකරණය කියන වචනය අදාල නෑ.. තමන් කරන වැඩේම සත්භාවීය වෙනවා. යුක්තිසහගත වෙන්නේ  ඒ වැඩෙන් පස්සේ. එලියේ අය කතා කරන දෙයක් වුණාට පස්සේ නොයෙක් අර්ථකතන කරන්න පුලුවන්, ඒත් සත්භාවිය කොටස අයින් කරන්න බෑ. මේකට අවංකකම, හෘද සාක්ෂිය, අධ්‍යාත්මය වගේ සංකල්පත් එකතු වෙනවා.

 ජනවාරි 7

කොක්ටේල් සහ අන්සතු බිමේ දිනපොත යන කාව්‍ය කෘති දෙක සම්බන්ධකරගෙන කවි රසවින්දන සහ සංස්කෘතිකමය වැඩක් කරන්න ගත්ත එක අලුත් දෙයක්. අද අපේ කවි වැඩේ මාතලේට ගිහින්. මම මෙහෙ ඉඳන් බලාගෙන ඉන්නවා. ඇත්තටම මේ වැඩේ හරිම අහඹු වැඩක්. විපරිවර්තනීය වැඩක්. පටන් ගත්ත විදිහ නෙවෙයි අද තියෙන විදිහ. හෙට තියෙන්නේ කොහොමද කියන එක දන්නෑ. හැබැයි අපි දන්න දෙයක් තියෙනවා. මෙතැන සත්භාවය, ඇත්ත උවමනාව, අවංකත්වය, දුෂ්කරතාවය, විශ්වාසය කියන කාරණය. එලිය විසින් මේ ගැන අවිශ්වාස කරන්න පුලුවන්. ඒත් ඒක අදාල නෑ. ඒක බලන්න වෙන්නේ වැඩේ ඇතුලේ මිසක අර්ථකතන ඔස්සේ තේරුම් ගැන්න බෑ. ඒක අපිට ලෙහා ගන්නත් බෑ.. එක අතකින් නිල රාජ්‍ය නො වන සංවිධානයකින් ව්‍යාපෘතියක් විදිහට නොකර, නිල ආධාර නැතුව හතර වැනි වතාවටත් කොහොම හරි කරන්න පුලුවන් වුණා.. එහෙම වුණත් ඒකෙ තියෙන දුෂ්කරකම ගැන කිව්වට වැඩක් නෑ. ඒ නිසා  දැන් නම් ඉස්සරට යන්න හරිම අමාරුයි.. ඉස්සරහට යන්න අවම මූල්‍ය තත්ත්වයක් අවශ්‍ය වෙනවා. ඒකට කැප වෙන අයට දිගටම මේ කැපවීම කරන්න නම් ඕ අයට අවම පැවැත්මක් තියෙන්න වෙනවා. පැවැත්මට වෙන දෙයක් කළොත් මේක මිස් වෙනවා. දෙකම යම් තුලනයකින් කරන එතයි වැඩේ. ඒත් අද රටේ තියෙන තත්ත්වයත් එක්ක ඒක ලේසි නෑ.

ඉතින් ඒ කොහොම වුණත් මේ කටයුත්ත බොහොම ප්‍රයෝජනවත් වැඩක්. සමාජයට අවශ්‍ය වැඩක්. ඇත්ත තේරුම් ගැනීමකට සමාජයේ සමගියට, අන්නෝන්‍ය විශ්වාසයට ගෞරවයට නියම සංහිඳියාවකට මේ වගේ දේවල් තව තවත් කරන්න ඕන. ඒකට

හොඳ අවකාශයක් අපේ මේ සාමූහික උත්සාහය තුල තියෙනවා වගේම ඉල්ලුම තියෙනවා. ක්‍රියාත්මක කරන්න නම් මිනිස් ස්වෙච්ඡා ශ්‍රමය හැරුණු කොට අනිත් දේවල් අපිට නිකං ලැබෙන්නෑ.. ඒවට ඕන කරනවා සල්ලි. මේ සල්ලි දෙන්නේ කවුද කොහෙන්ද කොහොමද කියන එක අදාල වෙන්නෙ නෑ හෝ අදාලයි නම් අපිට දැන් ඒ ගැන හිතන්න වෙනවා.

 වැඩේ කරන්නේ අවංකව ඇත්තට නම් ඒකට අපිට උද්ව් කරන්න කියලා කිව්වම මිනිස්සුන්ට ආධාර කරන්න පුලුවන්. ඒ විදිහටයි මේ කරපු හරිය කරේ. ඒත් එක් ප්‍රමානවත් නෑ. ඉස්සරට මේ වැඩේ යන්න නම් විදියක් හොයා ගන්න වෙනවා. ඒකට කවුරු හරි උදව් කරන එක වගේම අපිත් ඒකට මාර්ගයක් හොයා ගත්තොත්, වැඩේ මීට වඩා හොඳට කරන්න පුලුවන් වෙයි කියන එකයි විශ්වාසය.

මේ වන තුරු මේ වැඩේට තම ශුමය තාලය ධනය වගේම බුද්ධිමය දායකත්වය දෙන සියලු දෙනාටම තියෙන්නේ  මිල කළ නො හැකි ගෞරවයක්.

 

 

 සතියක නිමාව

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

 

The Fragrance of Loss- Poetry Review by Mary Barnet

Speaking a language other than his mother tongue Sinhala he sees his journey and arrival into a land that cannot seem to fulfill his dreams.   It follows that his poems are those of himself and the other refugees who surround him. His A refugee’s Night is on “a snowy bench and no more,” a rendition of the penniless traveler or the homeless. It is the pain of loss.

But Udaya sees further and in “the lonely fish [that] swims freely” (An Autumn Morning) he sees that the fish may be a meal for “the crane that [freely] sunbathes.” In his loneliness and anger he sees the ultimate truth : one man may devour another.  He must “suppress excessive anger.”  His commands perhaps to all, but including himself : “Do not let your blood boil” (The Anger).   Tennakoon, like his fellow refugees and potentially all the Homeless is always angry and must struggle to contain his anger until he find a place in the nation he have adopted.

There are, however, some poems of hope and less stark beauty as in this Haiku :

Apple Flowers

End of winter born
Apple flowers turn to fruit
A pregnant mother

Udaya R. Tennakoon of Sri Lanka travels as part of those who escape their country whether because of war, famine, drought etc. They seem to try to reach Europe, as Udaya reached Zurich, but they spread out over many nations in a great Diaspora.  As he describes in this Haiku they are like “hidden fish” who spread out in “waves” from different lands :

Hidden Fish

Clear Water in Lake
Melting color by the waves
Hidden fish gather

Mr. Tennakoon reveals in his Senryu that even a bird’s freedom can be transitory.  “A door to open and close” is an “Invisible prison”. These are his words in his Haiku A beautiful cage. Such is a refugee camp and any nation’s border. And in Life and Space we find rooms harboring loss where life finds “it’s own tomb.”  It reaches even into marital life and penetrates the “ideal couple” as if “the light is on.” It brings the world that has abandoned them, that loss to destroy even their marital intimacy.

In another Senryu Tears of other Tennakoon cries in the midst of a “news channel” which has special meaning to him. Even with eyes closed he hears the sounds of loss, of war and the sobbing voices of his fellow refugees, the losses inflicted by the Diaspora.

Tears of other

Eyes hidden
Sad tears dropping on cheeks
A news channel keeps on

The stark life of all the poor, with the same desires as the prosperous, is revealed in Tennakoon’s Tanka as follows :

Consumption

Unsold foods on racks
Reduced prices for sale

Today it expiresDesired dish to night I love
A bundle insists to buy

In the Tanka Earthquake I think Udaya speaks quite simply to all.  He is sharing the feelings of a Nepalese and gives his “sorrow to Italy” ! He has become although still refugee, now European !

Udaya R. Tennakoon is a disciplined author and excellent throughout. I strongly advise you to read this book. I look forward to his next conquest of one or more of the different styles of poetry.

______________________________________________

Mary Barnet, American poet, published 86 Sonnets for the 21st Century in 2015 & is being nominated for a second time for a Pushcart Prize. Her first book, The New American: Selected Poems (Gilford Press 2006) was nominated for a Nobel Prize. It has been reviewed by Adam Donaldson Powell who calls the poems “carefully tailored pearls.” Janet Brennan, in her review of The New American, calls it “intelligent and stunning poetry.” Grace Cavalieri says Mary is “a light to many Poets and to the World.” 

The Fragrance of Loss by Udaya R. Tennakoon, Copyright© Udaya R. Tennakoon, ISBN: 978-81-8253-056-0, First Edition: 2017, Cyberwit.net

Return to Yesterday and Today

In Sri Lanka, political atmosphere is getting worse and worse. It was shown last local government election. The mirror of the society is reflected through that result. For a thousand years, no direction. The necessity of a creative, transcendental alternative is the matter which is not yet given a sign. There are so called alternative politics but for those also should have an alternative direction, if the society, or the country may take a turn to the correct path.

Which would be the "title" for this new path is the problem of fundamental thinking. But we should have a new path.

The confusion that can be seen in the social media and copy and paste web media is the best example of how people are showing their reality.

xxxxxxxxxxx

As usual, yesterday I was in Oerlikon library. I have been writing and editing a few books which are to be published. My mind was not comfortable to touch those pages, even I opened the files. Then I thought to write down my thesis. Only I could read some books which I have already downloaded. It was just a cheat for myself because of I could not focus on that.
 Our online organization “Poets Unite Worldwide” is calling for poems for a new anthology about “spring”. After its website editions and publishing  some posts, I could write the poem. Since it is not allowed to publish I may only write the title of the poem.

“I should stand on a no mans line”

Today; 16^th February 2018 is not as different as yesterday I expected. My mind does not allow to go in the books and thesis. I wrote two poems in my language one after one.

When I wanted to do something, poetry feeling comes and stop me of doing the indented thing. Is this a mental issue of a complex or the way of creative thinking?

After finished the writing a poem, my mind feels happy. But spending many hours, writing a poem, how could the society calculate the value of the cost. Being a refugee, and depending on the social support, the government can say me that I am not working. My writing and my poem will not suit for their so called integration. Even in my family, it would not be accepted.

I am wondering of the calculation of the value and life.

I am not ready to take this calculation or to change my mind. Because I have been doing so many voluntary things to the society where I have been living. It costs much though not pay for it. I do not use their taxes living as a rotter. I know that. Some of know that. I don’t`want to run for a race. I see through the library window how people are busy to catch the train. What is this aim? The sun rises up and sets down. The day becomes dark and again the same. Desires are more than that. In a short time, superimposed aims are in a struggle which is for individuality. The society says, insists to obey for this. Education and every roads guide for this craziness.

Two poems Written in Sinhala

කෙටි දුරකි මේ භව අප දැන් අවතාර

ගෙළ වැළඳ මිය ගියා. අප එකිනෙකා

ප්‍රේමයන්ගේ අවතාර

අන්තරා භවය මත

පැමිණ ඇත අප අප සොයා

මතකයන් අවුස්සා

මගහැරී ගිය උත්තුංග නිමේෂය

පසු තැවෙන සුසුමක් ඉතිරිකොට

යළි ඉපිද මිය යන්න

තියාගෙන ඉන්න ඔය සුසුම

යළි ලැබිය නො හැකි ඒ නිමේෂය

නො ලැබීම යනු තක්සේරු නො කළා වූ ප්‍රේමය

ඔබ ලැබූ ප්‍රේමය පහර දෙයි

තමාටම තමා ගැන නොරිස්සයි

අන් මඟක් නැති වංගගිරියක

සුසුම තුල අවතාර ප්‍රේමයේ  සැනසුම් මිදි යුෂ

අප අපට හිමි සුසුම් මත දකින සිහිනය

සැබෑවෙන් තුරුලු කොට වෙළී එක් සුසුමක

නිමේෂය කොතරම් සුවිශාල දැයි ප්‍රේමයට නගන්නට

හැකි වේද? කෙටි දුරකි මේ භව අප දැන් අවතාර

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්

මිත්‍රශීලී සියවසක අවසන

වේදනාවක; කියාගත නො හැකි

රෝගීන් රෝහල් නැති

බඩ පලා සැත්කමක් වෙත

පැටැව් ගසනා කෙල කෝටි අපෝහක

රාග පණු විධ වංසනයට

පිත්තාශීය යුෂ, අග්නාශීය ශ්‍රාවයෙන්

නිසි අහර නැති ආමාශය හැඳි ගාන

වේදනාවක; කියාගත නො හැකි

එකක් පරයා එක එක

හිතේ ඉගිමගේ ඇද වැවේ

“සත්‍යය” මෙය මැයි අමුවෙන්

හිතේ ඉනිමඟ හොළවා

සිහින කඩන්න සත් බවින් පිළිපන් බෝ සතුන්ට

ඉටු නො වන පාරමිතා පිරිය හැකිය

රෝගීන්ගේ රාගය

රොකට්වලින් ඉහළට ගෙන ගොස්

බිම අතාරින ගගනගාමීන්ගේ “සත්‍යය”

සොක්‍රටීස්ගේ විෂ යුෂ මෙන් අදහන්නෝ ය.

මදුරු කොයිල් චක්‍රා කාර

පෙරුම් පුරන අපෝහක ලෝකයක

මිත්‍රශීලී සියවසක අවසන

“ලෝකය කැලෑවකි” අනාරක්ෂිත

ගොවිලක වැඩබිමක සමූහය

කෙසෙල් මුහක මල් මෙනි

“සත්‍යය” “විශ්වාසය”

පෙරුම් පුරන ඇත්න් ද පරඬැල් කොට විඝඨනයක

“ සාධාරණීයකරණය”

රෝගීන්ගේ ද

බෝසතුන්ගේ ද

රෝගීන්ට ද රෝගයට ද අපෝ වූ වචනය

බෝ සතුන්ගේ ආශාව නම්

එය “සත්භාවය” ද?

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්